ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025 ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗ (Ματθ. θ΄ 9-13) (Ρωμ. ι΄ 11- ια΄ 2)

 

¨Ο Λόγος του Θεού στον Λαό του Θεού".

 

Η μεγαλειώδης κλήση

«Ἀκολούθει μοι»

 Η ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα περιγράφει την κλήση του Ματθαίου από τον ίδιο τον Χριστό και ξεδιπλώνει το σκηνικό του γεύματος που ακολούθησε στο σπίτι του. Ένα γεγονός που συνδέεται αβίαστα με την εορτή του αποστόλου και ευαγγελιστή Ματθαίου. Γι’ αυτό το λόγο έγινε και η επιλογή. Περιγράφει την κλήση του Ματθαίου από τον Ιησού. Η μνήμη του στις 16 Νοεμβρίου, τον τιμά ως τον πρώτο που έγραψε Ευαγγέλιο και ως παράδειγμα του μετανοημένου αμαρτωλού, που κλήθηκε να γίνει Απόστολος, αποδεικνύοντας έμπρακτα την αγάπη του Χριστού προς όλους τους ανθρώπους.

  Η συγκεκριμένη μάλιστα περικοπή, αποτελεί τον πυρήνα της εορτής, όπως τόσο αυθεντικά και ζωντανά ξεδιπλώνει τα σκηνικά που την συνθέτουν. Ν’ αναφερθούμε πρώτα στο γεγονός της κλήσης. Ο Ιησούς, περπατώντας, είδε τον Ματθαίο (ο οποίος ονομαζόταν και Λευί) να κάθεται στο τελωνείο και τον προέτρεψε: «Ἀκολούθει μοι» (Ματθ. θ΄9). 

  Ο Ματθαίος ήταν τελώνης, ένα επάγγελμα που θεωρείτο μιασμένο και αμαρτωλό και κατ’ επέκταση απεχθές από τους Ιουδαίους. Η άμεση ανταπόκρισή του και η εγκατάλειψη του επαγγέλματός του, σύμφωνα με την περιγραφή, υποδηλώνουν την δύναμη της κλήσης του Χριστού. Ήταν κάτι το ξεχωριστό. Αυτό γιατί το ευλογημένο αυτό προσκλητήριο το απηύθυνε ο ίδιος ο Ιησούς.

  Τέθηκε ακόμα και θέμα που αφορούσε το γεύμα με αμαρτωλούς. Αυτό συνέβη στο ίδιο το σπίτι του Ματθαίου, όπου παρευρέθηκαν πολλοί τελώνες και αμαρτωλοί μαζί με τον Ιησού και τους μαθητές του. Αυτό προκάλεσε την έντονη κριτική των Φαρισαίων, οι οποίοι δεν δίστασαν να φανερώσουν και τις δόλιες προθέσεις και διαθέσεις τους και κυρίως το ότι ήταν βυθισμένοι στο πέλαγος της υποκρισίας τους. 

 Η απάντηση, όμως, του Ιησού, όπως συνέβαινε πάντοτε, ήταν αποστομωτική, αλλά συνάμα και μαστιγωτική: «Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες» και «οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. θ΄12-13).

Τα βαθύτερα μηνύματα και νοήματα

Το περιεχόμενο της περικοπής (Ματθαίου θ΄ 9-13), σε συνδυασμό με την εορτή του Ευαγγελιστή, αναδεικνύει βασικά θεολογικά και πνευματικά μηνύματα.

1. Το Έλεος του Θεού: Ο Χριστός ήρθε για να καλέσει τους αμαρτωλούς, δείχνοντας ότι η σωτηρία είναι πνευματική δωρεά σε όλους, ανεξάρτητα από το παρελθόν τους και σε ποια θέση βρίσκονται στο τώρα. Η κλήση ενός τελώνη (που ήταν και εισπράκτορας των ρωμαϊκών φόρων), αποτελεί ένα ισχυρό αλλά συνάμα και ηχηρό μήνυμα αποδοχής και συγχώρεσης.
2. Την Μετάνοια: Η ετοιμότητα του Ματθαίου να εγκαταλείψει αμέσως την προηγούμενη ζωή του και να ακολουθήσει τον Χριστό, αποτελεί πρότυπο μετανοίας και αλλαγής πορείας στη ζωή.
3. Την προτεραιότητα και σημαντικότητα του Ελέους: Η φράση «ἔλεος θέλω καὶ οὐ θυσίαν» (Ματθ. θ΄13, παραπομπή στην Παλαιά Διαθήκη), τονίζει ότι η αγάπη και το έλεος προς τον συνάνθρωπο είναι ανώτερα και ουσιαστικότερα από την όποια τυπική τήρηση των θρησκευτικών νόμων που καταντά και στείρα τυπολατρία και θρησκοληψία.

Θεμελιώδες γεγονός

   Αναμφίβολα, η κλήση του Ματθαίου δεν είναι απλά ένα ιστορικό γεγονός, αλλά εμπεριέχει στο βάθος του βασικά πνευματικά νοήματα που φωτίζουν και αποκαλύπτουν την ουσία της χριστιανικής πίστης. Ακόμα και τον αυθεντικό χαρακτήρα του Ευαγγελίου που συνέγραψε ο ίδιος ο απόστολος του Χριστού.

   Ειδικότερα, η σκηνή στο τελωνείο, όπου ο Ιησούς απευθύνεται στον Ματθαίο – ένα άνθρωπο που, λόγω του επαγγέλματος που ασκούσε ως τελώνης και συνεργάτης των ρωμαϊκών αρχών, θεωρείτο κοινωνικά απόβλητος και εθνικός καταδότης – καταρρίπτει και γκρεμίζει όλες τις κοινωνικές και θρησκευτικές διακρίσεις, όχι μόνο της εποχής αλλά και μέχρι σήμερα. Η επιλογή, μάλιστα, του Ματθαίου, αντί κάποιου «δικαίου», αποτελεί ιδανική εφαρμογή της φράσης: «Έλεος θέλω και ου θυσίαν».

   Αυτό το ρητό από τον προφήτη Ωσηέ, το οποίο ο Ιησούς χρησιμοποίησε για ν’ απαντήσει στους Φαρισαίους, τονίζει ότι η πράξη της αγάπης και η συμπόνια είναι ανώτερες από την τυπική, άψυχη τήρηση του Νόμου. Η Θεία Δικαιοσύνη δεν εκδηλώνεται ως στεγνή τιμωρία, αλλά ως θείο έλεος που αποκαθιστά τη σωτηρία του αμαρτωλού. 

  Η κλήση του Ματθαίου δείχνει ότι ο Χριστός δεν ήρθε για να επικυρώσει την θρησκευτική υπεροψία και υποκρισία, αλλά για να προσφέρει θεραπεία σε αυτούς που αναγνωρίζουν την πνευματική τους ασθένεια.

Ο Ευαγγελιστής

   Η προηγούμενη ιδιότητα του Ματθαίου ως τελώνη (Λευί), είναι σημαντική και για το ίδιο το Ευαγγέλιό του. Ως φοροεισπράκτορας, ήταν λόγιος, εξοικειωμένος με τη γραφειοκρατία και την τήρηση αρχείων. Αυτό εξηγεί γιατί το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο είναι το πιο δομημένο και μεθοδικό από τα τρία Συνοπτικά. Περιέχει πέντε μεγάλους λόγους του Ιησού (όπως η περίφημη Επί του Όρους Ομιλία), που θυμίζουν τα πέντε βιβλία του Μωυσή, και δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη συστηματική παρουσίαση της διδασκαλίας του. Απ’ αυτή την όψη, αποκτά και μια ιδιαίτερη και σημαντική αξία.

    Επιπλέον, ως Ιουδαίος τελώνης, ο Ματθαίος είχε άμεση γνώση της Παλαιάς Διαθήκης. Το Ευαγγέλιό του χαρακτηρίζεται από την συνεχή αναφορά σε προφητείες («ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου…»), αποδεικνύοντας ότι ο Ιησούς είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας και εκπληρωτής του Νόμου και των Προφητών.

Μήνυμα μεταμόρφωσης

  Η καθιέρωση της 16ης Νοεμβρίου ως ημέρας μνήμης του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ματθαίου, δεν τιμά απλώς τον απόστολο, αλλά αναδεικνύει τη δύναμη της προσωπικής μεταμόρφωσης και μετάνοιας.

 Ο τελώνης, που κάποτε ζούσε αποκλεισμένος από την κοινωνία του Θεού λόγω του πλούτου και της αμαρτίας του, γίνεται συγγραφέας του Λόγου του Θεού.

Αγαπητοί αδελφοί, η εορτή υπενθυμίζει στον κάθε άνθρωπο ότι κανένα παρελθόν δεν είναι τόσο σκοτεινό ώστε να αποκλείει τη σωτηρία και καμία ιδιότητα δεν είναι ανώτερη της κλήσης του Χριστού.

 Η άμεση ανταπόκριση του Ματθαίου στο «ακολούθει μοι», παραμένει διαχρονικό πρότυπο για κάθε ένα από εμάς που καλείται να εγκαταλείψει την «έδρα του τελώνη» – κάθε τι δηλαδή που τον χωρίζει από την πνευματική ζωή – και ν’ ακολουθήσει τον Χριστό. Ας το τολμήσουμε λοιπόν.

Χριστάκης Ευσταθίου,

Θεολόγος

Τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου – Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 16 Νοεμβρίου 2025

 

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. θ΄ 9-13

⁹ Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῷ· Ἀκολούθει μοι. καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ. ¹⁰ Καὶ ἐγένετο αὐτοῦ ἀνακειμένου ἐν τῇ οἰκίᾳ, καὶ ἰδοὺ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἐλθόντες συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ. ¹¹ καὶ ἰδόντες οἱ Φαρισαῖοι εἶπον τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει ὁ διδάσκαλος ὑμῶν; ¹² ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες. ¹³ πορευθέντες δὲ μάθετε τί ἐστιν, Ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν· οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν.

Νεοελληνική Απόδοση

⁹ Καθώς δε ο Ιησούς επερνούσε από εκεί, είδε ένα άνθρωπον, ονομαζόμενον Ματθαίον, να κάθεται στο γραφείον του μέσα στο τελωνείον, δια να εισπράττη τους φόρους και λέγει εις αυτόν· “έλα κοντά μου”. Και ο Ματθαίος εσηκώθη και τον ακολούθησεν αμέσως. ¹⁰ Και ενώ εκάθητο ο Ιησούς στο γεύμα, που προς τιμήν του είχε παραθέσει ο Ματθαίος στο σπίτι του, ιδού πολλοί τελώναι και αμαρτωλοί ήλθαν και εκάθηντο μαζή με τον Ιησούν και τους μαθητάς του. ¹¹ Και όταν είδαν οι Φαρισαίοι τούτο, είπαν στους μαθητάς του· “διατί ο διδάσκαλος σας τρώγει μαζή με τους τελώνας και τους αμαρτωλούς;” ¹² Ο δε Ιησούς, όταν ήκουσε τα λόγια αυτά, τους είπε· “δεν χρειάζονται ιατρόν οι υγιείς, αλλ’ οι άρρωστοι. ¹³ Πηγαίνετε δε στους ερμηνευτάς των Γραφών, δια να μάθετε τι σημαίνει· ευσπλαγχνίαν θέλω και όχι τυπικήν θυσίαν. Διότι εγώ δεν ήλθα να καλέσω εκείνους που νομίζουν τον ευατόν των δίκαιον, αλλά τους αμαρτωλούς, δια να τους οδηγήσω εις την μετάνοιαν και σωτηρίαν”.

***************************************************

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Ἡ ἱεραποστολὴ τοῦ τελώνη

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει σήμερα τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου ἔνδοξου ἀποστόλου καὶ εὐαγγελιστῆ Ματθαίου. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὰ ἱερὰ ἀναγνώσματα τῆς θείας Λειτουργίας εἶναι ἀφιερωμένα σ᾿ ἐκεῖνον. Στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας ἀκούσαμε τὴν περικοπὴ ποὺ περιγράφει τὴν κλήση τοῦ Ματθαίου ἀπὸ τὸν Κύριο. Ὁ Ματθαῖος ἦταν τελώνης στὸ ἐπάγγελμα. Εἰσέπραττε τοὺς φόρους γιὰ λογαριασμὸ τῶν Ρωμαίων, στοὺς ὁποίους ἦταν ὑπόδουλοι οἱ Ἑβραῖοι. Οἱ τελῶνες ὅμως τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἐκμεταλλεύονταν τὴν ἰδιότητά τους καὶ ἔκλεβαν τὶς ξένες περιουσίες. Ἦταν ἄνθρωποι ἁμαρτωλοί, ποὺ πλούτιζαν ἀπὸ τὸν κόπο τῶν ἄλλων.

Κάποτε λοιπόν, ποὺ ὁ Χριστὸς περπατοῦσε στοὺς δρόμους τῆς Καπερναούμ, ἔφθασε μπροστὰ στὴν τράπεζα εἰσπράξεως φόρων τοῦ Ματθαίου. Ὁ καρδιογνώστης Κύριος εἶδε τὸ πνευματικὸ ἐνδιαφέρον τοῦ τελώνη καὶ τὴν ἐπιθυμία του ν᾿ ἀλλάξει ζωή. Τοῦ ἀπηύθυνε τότε τὴ μεγάλη πρόσκληση: «Ἀκολούθει μοι». Ἀκολούθη­σέ με. Ἔλα νὰ γίνεις Μαθητής μου. Ὁ Ματθαῖος τότε πῆρε ἄμεσα τὴ γενναία ἀπόφαση ν᾿ ἀφήσει τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθόν του καὶ ν᾿ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό. Ἡ καρδιά του ξεκόλλησε ἀπὸ τὰ χρήματα καὶ προσηλώθηκε στὸν Κύριο. Κοντά του βρῆκε τὴν εἰρήνη καὶ τὴ βαθιὰ χαρά.
Ὑποδέχθηκε μάλιστα τὸν Κύριο στὸ σπίτι του ὁ Ματθαῖος καὶ τοῦ παρέθεσε τραπέζι, στὸ ὁποῖο κάλεσε καὶ πολλοὺς συναδέλφους του, τελῶνες καὶ ἁμαρτωλούς. Τοὺς κάλεσε γιὰ νὰ τοὺς πληροφορήσει γιὰ τὴν ἀλλαγή του, νὰ τοὺς ἀνακοινώσει τὴν ἀπόφασή του, νὰ τοὺς βεβαιώσει ὅτι κι ἐκεῖνοι τὴν ἀληθινὴ χαρὰ στὸν Χριστὸ θὰ τὴ βροῦν. Ἡ πρόσκληση αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη ἱεραποστολικὴ πράξη τοῦ Ματθαίου.

Ὁ πρώην ἁμαρτωλὸς τελώνης Ματθαῖος μᾶς διδάσκει μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ μετανοεῖ καὶ πλησιάζει τὸν Κύριο, ἀπολαμβάνει τόση χαρὰ μέσα του, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν κρατήσει γιὰ τὸν ἑαυτό του. Σπεύδει νὰ τὴ μοιρασθεῖ μὲ τοὺς ἄλλους. Νὰ μοιρασθεῖ τὸν θησαυρό του, νὰ βοηθήσει τοὺς ἀδελφούς του, νὰ τοὺς πεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς χαρᾶς.

2. Ἡ συγκατάβαση τοῦ Κυρίου

Ἐκεῖ λοιπόν, στὸ σπίτι τοῦ Ματθαίου, ὁ Κύριος δέχθηκε νὰ παρακαθήσει στὸ τραπέζι μεταξὺ ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων. Οἱ Φαρισαῖοι σκανδαλίσθηκαν ἀπὸ αὐτὸ καὶ ρώτησαν τοὺς Μαθητὲς τοῦ Ἰησοῦ: «Γιατί ὁ Διδάσκαλός σας τρώει μαζὶ μὲ τοὺς τελῶνες καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς;» Ὁ Κύριος ποὺ τὸ ἄκουσε αὐτὸ τοὺς ἀποκρίθηκε ὅτι δὲν χρειάζονται ἰατρὸ οἱ ὑγιεῖς ἄνθρωποι, ἀλλὰ οἱ ἀσθενεῖς. Καὶ διακήρυξε κατόπιν μπροστὰ σὲ ὅλους: «Οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν». Δηλαδή, δὲν ἦλθα γιὰ νὰ καλέσω ἐκείνους ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι δίκαιοι, ἀλλὰ τοὺς ἁμαρτωλούς. Νὰ τοὺς καλέσω νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ σωθοῦν.

Πόσο παρηγορητικὰ εἶναι τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Κυρίου! Πόση ἐλπίδα χαρίζουν σὲ ὅλους μας! Διότι δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ἀπρόσβλητος ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας. Ἂς μὴ μᾶς ἀπελπίζει ὅμως τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθόν μας. Διότι ὁ Χριστὸς συγκαταβαίνει στὴ μικρότητα καὶ ἁμαρτωλότητά μας καὶ μᾶς καλεῖ νὰ μετανοήσουμε, νὰ βροῦμε κοντά του τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μας, νὰ λάβουμε τὴν ἄφεση γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Μᾶς χαρίζει τὸ πλούσιο ἔλεός του. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ καλὸς Σαμαρείτης, ποὺ θεραπεύει τὶς τραυματισμένες ψυχές μας. Ὁ καλὸς Ποιμένας ποὺ μᾶς κρατεῖ στοὺς ὤμους του καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ μάνδρα τῆς Ἐκκλησίας.

Κοντὰ στὸν Χριστὸ ὁ ἁμαρτωλὸς γίνεται Ἅγιος, ὁ ἀνήθικος ζεῖ μὲ σωφροσύνη, ὁ σκληρόκαρδος γίνεται ἐλεήμων, ὁ λύκος μεταβάλλεται σὲ ἀρνάκι. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἐπιβεβαιώνει μὲ τὴ ζωή του ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής, τὸν ὁποῖο ἑορτάζουμε σήμερα. Αὐτὸς ποὺ ἔκλεβε ὡς τελώνης τὰ χρήματα τῶν συνανθρώπων του, σκόρπισε τὸν πνευματικὸ θησαυρὸ τοῦ Εὐαγγελίου στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Αὐτὸς ποὺ ἀπειλοῦσε τοὺς ἄλλους καὶ τοὺς ὁδηγοῦσε στὰ δικαστήρια, αἰῶνες τώρα ὁδηγεῖ τοὺς πιστοὺς στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ θεόπνευστο Εὐαγγέλιό του. Ποιός θὰ περίμενε, στ᾿ ἀλήθεια, ὅτι ἕνας ἁμαρτωλὸς τελώνης θὰ γινόταν Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστής, Μάρτυρας καὶ σπουδαῖος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας; Καὶ δὲν εἶναι ὁ μόνος ἄνθρωπος ποὺ εἶχε τέτοια θαυμαστὴ μεταστροφή. Ἂς θυμηθοῦμε τὸν ἀπόστολο Παῦλο, τὸν ἅγιο Μωυσῆ τὸν Αἰθίοπα, τὴν ἁγία Μαρία τὴν Αἰγυπτία, τὸν σταυρωμένο Ληστὴ στὸν Γολγοθᾶ καὶ πολλοὺς ἄλλους.

Γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἦλθε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἐκείνους πλησιάζει. Ἐκεῖνοι εἶναι τὰ ἀγαπημένα παιδιά του· οἱ ἁμαρτωλοὶ ποὺ μετανοοῦν. Γιὰ ὅλους ἐμᾶς ἦλθε, ἐμᾶς δέχεται, ἐμᾶς θέλει ν᾿ ἀλλάξει. Ἀρκεῖ νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινά, νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε πιστά, νὰ καταφεύγουμε στὸ πνευματικὸ ἰατρεῖο τῆς Ἐκκλησίας μας κι ἐκεῖ ν᾿ ἀποθέτουμε στὰ χέρια τοῦ Κυρίου τὴ ζωή μας.

***************************************************

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 16 Νοεμβρίου 2025, Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου (Ρωμ. ι΄ 11 – ια΄ 2)

11 λέγει γὰρ ἡ γραφή· πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ᾿ αὐτῷ οὐ καταισχυνθήσεται. 12 οὐ γὰρ ἔστι διαστολὴ Ἰουδαίου τε καὶ Ἕλληνος· ὁ γὰρ αὐτὸς Κύριος πάντων, πλουτῶν εἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτόν· 13 πᾶς γὰρ ὃς ἂν ἐπικα­λέσηται τὸ ὄνομα Κυρίου σωθήσεται. 14 πῶς οὖν ἐπικαλέσονται εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν; πῶς δὲ πιστεύσουσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; πῶς δὲ ἀκούσουσι χωρὶς κηρύσσοντος; 15 πῶς δὲ κηρύξουσιν ἐὰν μὴ ἀποσταλῶσι; κα­θὼς γέ­γραπται· ὡς ὡ­ραῖ­οι οἱ πόδες τῶν ­εὐαγ­γελι­ζο­μέ­νων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά! 16 Ἀλλ᾿ οὐ πάντες ὑπή­κου­σαν τῷ εὐαγγελίῳ· Ἡ­σαΐας γὰρ λέγει· Κύριε, τίς ἐπί­στευ­σε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; 17 ἄρα ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ρήματος Θεοῦ. 18 ἀλλὰ λέγω, μὴ οὐκ ἤκουσαν; μενοῦνγε εἰς πᾶ­­σαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγ­γος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέ­ρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ρήματα αὐτῶν. 19 ἀλλὰ λέγω, μὴ οὐκ ἔγνω Ἰσραήλ; πρῶτος Μωϋσῆς λέγει· ἐγὼ παραζηλώσω ὑμᾶς ἐπ᾿ οὐκ ἔθνει, ἐπὶ ἔθνει ἀσυνέτῳ παροργιῶ ὑμᾶς. 20 Ἡσαΐας δὲ ἀποτολμᾷ καὶ λέγει· εὑρέθην τοῖς ἐμὲ μὴ ζητοῦσιν, ἐμφανὴς ἐγενόμην τοῖς ἐμὲ μὴ ἐπερωτῶσι. 21 πρὸς δὲ τὸν Ἰσραὴλ λέγει· ὅλην τὴν ἡμέραν ἐξεπέτασα τὰς χεῖράς μου πρὸς λαὸν ἀπειθοῦντα καὶ ἀντιλέγοντα.

ια΄ 1 Λέγω οὖν, μὴ ἀπώσατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ; μὴ γένοιτο· καὶ γὰρ ἐγὼ Ἰσραηλίτης εἰμί, ἐκ σπέρματος Ἀβραάμ, φυλῆς Βενιαμίν. 2 οὐκ ἀπώσατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ ὃν προέγνω. 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

11 Καί ἀποκτᾶ τή σωτηρία του, διότι λέει ἡ Ἁγία Γρα­­φή: Καθένας πού πιστεύει σ’ αὐτόν δέν θά ντροπι­α­­σθεῖ. 12 Ναί· καθένας πού πιστεύει. Διότι δέν ὑπάρχει διά­κριση ἀνάμεσα σέ Ἰουδαῖο καί Ἕλληνα, διότι ὁ ἴδιος Κύ­ριος εἶναι Κύριος ὅλων. Ὄχι μόνο Κύριος τῶν Ἰου­­δαίων ἀλλά καί Κύριος τῶν ἐθνικῶν. Καί ὁ Κύριος αὐτός εἶναι πλούσιος σέ ἀγαθότητα καί ἔλεος γιά ὅ­λους, ὥστε νά πα­ρέχει ἄφθονα τίς δωρεές τῆς σωτηρί­ας σ’ ἐκείνους πού τόν ἐπικαλοῦνται. 13 Καί ὅτι σώζονται ὅσοι τόν ἐπικαλοῦνται, ἀπο­δει­κνύ­εται ἀπό τήν προφητεία τοῦ Ἰωήλ, ὁ ὁποῖος βεβαι­ώ­νει ὅτι καθένας πού θά ἐπικαλεσθεῖ τό ὄνομα τοῦ Κυρίου θά σωθεῖ. 14 Νά λοιπόν γιατί οἱ Ἰσραηλίτες ἀποξενώθηκαν ἀπό τή σωτηρία καί δέν πέτυχαν τή δικαίωση. Γιά νά δικαι­ω­θοῦν καί νά σωθοῦν, πρέπει νά ἐπικαλεσθοῦν τό ὄνο­μα τοῦ Κυρίου. Ἀλλά πῶς θά ἐπικαλεσθοῦν ἐκεῖνον στόν ὁποῖο δέν πίστεψαν; Καί πῶς θά πιστέψουν σ’ ἐ­κεῖ­­­­νον τόν ὁποῖο δέν ἄκουσαν νά κηρύττεται; Καί πῶς θ’ ἀκού­σουν χωρίς νά ὑπάρχει κάποιος πού νά κη­ρύτ­τει; 15 Καί πῶς θά διεξαγάγουν μέ ἐπιτυχία τή διακονία τοῦ κηρύγματος, ἐάν δέν τούς ἀποστείλει ὁ Θεός γιά τή διακονία αὐτή; Καί ἡ ἀποστολή αὐτή τῶν διακόνων τοῦ κηρύγματος γίνεται σύμφωνα μ’ ἐκεῖνο πού ἔχει γραφεῖ ἀπό τόν Ἡσαΐα: Πόσο ὡραῖα εἶναι τά πόδια ἐκείνων πού ἀναγγέλλουν τό χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς εἰρήνης τήν ὁποία ὁ Χριστός μέ τό αἷμα του ἀποκατέστησε μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ Θεοῦ· τά πόδια ἐκείνων πού εὐαγγελίζονται τά ἀγαθά καί τίς εὐλογίες πού μᾶς ἐξα­σφάλισε ὁ Λυτρωτής! 16 Ἀλλά ἐνῶ ὁ Θεός ἀπέστειλε κήρυκες, δέν ὑπάκου­σαν ὅλοι στό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ ἀπιστία τους ὅμως ἦταν πρίν ἀπό πολύ καιρό γνωστή. Διότι ὁ Ἡσαΐ­ας λέει προφητικά ἐκ μέρους τῶν ἀπεσταλμένων τοῦ Θε­­οῦ: Κύριε, ποιός πίστεψε σ’ ὅσα ἄκουσε νά κηρύττο­νται ἀπό ἐμᾶς; Πολύ λίγοι. 17 Ἐξάγεται λοιπόν ἀπό ὅλα αὐτά ὡς συμπέρασμα ὅτι ἡ πίστη γεννιέται ἀπό τό κήρυγμα πού ἀκούγεται, καί τό κήρυγμα γίνεται μέ τήν ἀνάπτυξη καί γνωστοποίηση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.

18 Ἀλλά λέω τό ἑξῆς, ἐξετάζοντας ἐνδεχόμενη ἔνσταση: Μήπως οἱ Ἰουδαῖοι δέν ἄκουσαν θεῖο κήρυγμα; Βεβαίως ἄκουσαν, διότι ἡ φωνή τῶν κηρύκων τοῦ εὐαγγελίου ἀντήχησε σ’ ὅλη τή γῆ, ὅπως ἀντηχεῖ ἡ φωνή μέ τήν ὁποία τά ἔργα τῆς δημιουργίας ἐξαγγέλλουν τόν Ποιητή τους· καί οἱ λόγοι τους ἀκούστηκαν στά πέρατα τῆς οἰκουμένης. 19 Ἀλλά ἐξετάζοντας καί νέα ἔνσταση λέω: Μήπως δέν κατάλαβε ὁ ἰσραηλιτικός λαός τό λόγο τοῦ Θε­­οῦ; Ὄχι. Διότι, ὅπως φαίνεται καθαρά ἀπό τίς προ­φητεῖες τῆς Πα­­λαιᾶς Διαθήκης, ὁ ἰσραηλιτικός λαός ἦταν ἀνέκαθεν σκληροκάρδιος. Πρῶτος ὁ Μωυσῆς λέει ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ: Ἐγώ θά σᾶς κάνω νά κυριευ­­θεῖτε ἀπό ζήλεια γιά ἔθνος πού ἐσεῖς δέν τό λογαριάζετε γιά ἔθνος· θά φθάσει ἡ ζήλεια σας μέ­χρις ὀργῆς γιά τούς ἀσύνετους εἰδωλολάτρες, τούς ὁποίους ἐγώ θά ἐλεήσω καί θά τι­μή­σω. 20 Κι ὁ Ἡσαΐας παίρνει τήν τόλμη καί λέει ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ στούς Ἰσραηλίτες πού περιφρονοῦσαν τούς εἰ­δω­λολάτρες: Ἐγώ ὁ ἀληθινός Θεός βρέθηκα ἀπό ἐθνικούς πού δέν μέ ζητοῦσαν, φανερώθηκα σ’ ἐκείνους πού δέν ρωτοῦσαν γιά μένα, διότι δέν μέ ἤξεραν. 21 Καί πρός τόν ἰσραηλιτικό λαό λέει: Διαρκῶς σάν πα­τέ­ρας στοργικός ἅπλωνα τά χέρια μου γιά νά ἀγκα­λιά­σω λαό πού ἀπειθεῖ καί ἀντιμιλᾶ.

ια΄ 1 Μετά λοιπόν ἀπ’ ὅλα αὐτά ἀναρωτιέμαι: Μήπως ὁ Θεός ἔσπρωξε μακριά καί ἀπέρριψε τόν ἐκλεκτό λαό του; Μή συμβεῖ νά ποῦμε κάτι τέτοιο. Διότι κι ἐγώ, πού μέ κάλεσε ὁ Θεός ἀπόστολο τοῦ Εὐαγγελίου, εἶμαι Ἰσραηλίτης ἀπό τούς ἀπογόνους τοῦ Ἀβραάμ, ἀπό τή φυλή Βενιαμίν. Πῶς λοιπόν ὁ Θεός θά μέ ἐξέλεγε γιά ἀπό­στολό του, ἐάν εἶχε ἀπορρίψει τούς Ἰσραηλίτες; 2 Ὄχι. Δέν ἀπέρριψε ὁ Θεός τούς Ἰσραηλίτες, τούς ὁποί­ους προτοῦ νά καλέσει τά ἔθνη προγνώρισε καί διάλεξε ὡς δικό του λαό. Ἀλλά αὐτό πού συνέβη σήμερα, ἔγι­νε καί παλαιότερα, σ’ ἄλλους χρόνους τῆς Παλαιᾶς Δια­θήκης.

 

Τι είναι το Σαρανταλείτουργο;

 

Τι είναι το Σαρανταλείτουργο; Πώς και πότε τελείται το Σαρανταλείτουργο; Ποιος μπορεί να κάνει Σαρανταλείτουργο; Πόσος καιρός χρειάζεται για να τελεστεί ένα Σαρανταλείτουργο;

 

Μπορεί να γίνει οπουδήποτε; Για ποιους τελείται το ιερό Σαρανταλείτουργο; Ποιος ωφελείται από το Σαρανταλείτουργο;

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, πριν την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων που είναι 25 Δεκεμβρίου, έχουμε την περίοδο της νηστείας όπου διαρκεί 40 ημέρες και μας προετοιμάζει για την μεγάλη αυτή εορτή της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού.

 

Η νηστεία των Χριστουγέννων ξεκινά 15 Νοεμβρίου και τελειώνει στις 24 Δεκεμβρίου. Στη νηστεία των Χριστουγέννων δεν επιτρέπεται το κρέας, τα γαλακτοκομικά προϊόντα και τα αυγά. Επιτρέπεται μόνο το ψάρι εκτός Τετάρτης και Παρασκευής. Η περίοδος της νηστείας προ των Χριστουγέννων, είναι μια περίοδος που η Εκκλησία μάς προετοιμάζει με περισσότερη πίστη και πνευματικό αγώνα, περισσότερη άσκηση, εντατικές προσευχές για να ετοιμάσουμε την καρδιά μας, ώστε να γεννηθεί μέσα της ο Ιησούς Χριστός.

 

Σε αυτή την περίοδο της προετοιμασίας στους Ιερούς Ναούς και τις Ιερές Μονές τελούνται τα Ιερά Σαρανταλείτουργα. Το ιερό Σαρανταλείτουργο ξεκινά από τις 15 Νοεμβρίου μέχρι και τις 25 Δεκεμβρίου, διότι είναι 40 Θείες Λειτουργίες που τελούνται μέσα στον Ιερό Ναό. Το Σαρανταλείτουργο έχει πολύ μεγάλη ωφέλεια, τόσο για τους ζωντανούς όσο και για τους κεκοιμημένους, διότι στο ιερό Σαρανταλείτουργο ο ιερέας μνημονεύει ονόματα των ζώντων υπέρ υγείας, αλλά και των κεκοιμημένων υπέρ αναπαύσεως της ψυχής τους.

 

Είναι πολύ σημαντική η προσευχή διότι όπως διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη στην Επιστολή του Ιακώβου κεφ. 5 στιχ. 16, βλέπουμε να γράφει το εξής: «προσεύχεστε ο ένας για τον άλλο, για να γιατρευτείτε. Είναι πολύ ισχυρή, όταν ενεργείται η δέηση ενός δικαίου». Είναι πολύ σημαντικό να τελούνται Σαρανταλείτουργα και για τους ζωντανούς και για τους κεκοιμημένους, είναι πολύ μεγάλη η βοήθεια που έχει η οικογένεια από το ιερό Σαρανταλείτουργο. Και καλό είναι το Σαρανταλείτουργο να ακολουθείται και να συνοδεύεται με την ελεημοσύνη.

 

Ένα Γεροντικό αναφέρει ότι σαράντα ουράνιες δυνάμεις, δηλαδή άγγελοι και αρχάγγελοι εμφανίστηκαν στο σπίτι ενός ανθρώπου που τέλεσε Σαρανταλείτουργο. Ο άνθρωπος τους ρώτησε ποιοι είστε. Εκείνοι του απάντησαν ότι εμείς είμαστε άγγελοι και κάθε ένας από εμάς καθημερινά μεταφέραμε τις προσευχές και την «προσφορά» σας από το Σαρανταλείτουργο στο θρόνο του Θεού, στην Αγία Τριάδα.

 

Ο πιστός εκτός από τα ονόματα που θα δώσει στον ιερέα να μνημονεύει στις σαράντα Θείες Λειτουργίες, χρειάζεται να δώσει πρόσφορα,

μπουκαλάκια νάμα, δηλαδή οίνο για τη Θεία Λειτουργία, ελαιόλαδο για τα καντήλια του ναού, λιβάνι, καρβουνάκια και λαμπάδες από καθαρό κερί για την Αγία Τράπεζα.

Με το βλέμμα στον Ουρανό: Ένα ντοκιμαντέρ για τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως | Parapolitika

 ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΟΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟ.

 

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ

 

 

Άγιος Νεκτάριος: Οι χτύποι στον τάφο του από την ράβδο του (ΒΙΝΤΕΟ)

 

Ο Άγιος Νεκτάριος εκοιμήθη στις 9 Νοεμβρίου του 1920. Το σώμα του παρέμεινε άφθαρτο για 21 ολόκληρα χρόνια.

Η ανακομιδή των λειψάνων του έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1963. Αυτές είναι και οι δύο ημερομηνίες εορτασμού της μονής: στις 9 Νοεμβρίου (κοίμηση Αγίου Νεκταρίου) και στις 3 Σεπτεμβρίου (ανακομιδή Ι. Λειψάνων).

Μετά την Κοίμησή του ετάφη εκεί, κάτω από την σκιά ενός πεύκου που είχε φυτέψει ο ίδιος και που υπάρχει μέχρι σήμερα. Εκατοντάδες πιστοί επισκέπτονται το μοναστήρι καθημερινά και ακουμπούν το κεφάλι τους στον τάφο του αγίου, για να προσευχηθούν, αλλά και να ακούσουν τον χτύπο της ράβδου του.

Η παράδοση θέλει τον άγιο να μετακινεί ή να χτυπά την Ράβδο του μέσα από τον τάφο, για να φανερώσει την Αλήθεια, την ζωντανή παρουσία του. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται από αρκετούς πιστούς, οι οποίοι έχουν καταγράψει και σχετικά θαύματα που τους έχουν συμβεί.

 

 

Ο Άγιος Νεκτάριος συκοφαντούμενος και διωκόμενος*

  

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου Θεολόγου - Καθηγητού

---

Το μεγάλο και διαρκές θαύμα στην Εκκλησία μας είναι η αδιάκοπη εμφάνιση αγίων. Ουδέποτε υπήρξε εποχή, στο δισχιλιόχρονο διάβα της ιστορίας της, που να μην υπήρχαν άγιοι. Ουδέποτε έλειψαν από την Εκκλησία μας οι άγιοι και αυτό είναι το μόνιμο θαύμα στη δισχιλιόχρονη ιστορική Της πορεία. Οι άγιοι, άνδρες και γυναίκες, είναι τα ορατά σημεία της λυτρωτικής ενέργειας του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο αναγεννά τους ανθρώπους και τους καθιστά θεοειδείς υπάρξεις, εικόνες καθαρές του Τριαδικού Θεού, κατά χάριν θεουμένους. Ουδέποτε θα υπάρξει εποχή, που να μην υπάρχουν άγιοι στην Εκκλησία. Κάποιος μεγάλος ασκητής έγραψε πως η απουσία αγίων στον κόσμο, θα σημάνει και το τέλος του. 

Το πλέον παρήγορο και ελπιδοφόρο γεγονός είναι ότι και στη σύγχρονη εποχή της γενικής αποστασίας και της πολυποίκιλης ανταρσίας κατά του Θεού, αναδεικνύονται θεοφόροι και πνευματοφόροι άγιοι, εφάμιλλοι των αγίων της αρχαίας Εκκλησίας. Κι’ αυτό διότι, όπως έγραψε ο απόστολος Παύλος «ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ.5,20). Όπου ο διάβολος καλλιεργεί το δικό του αγρό, με τα ζιζάνια, καλλιεργεί και ο Θεός το δικό Του αγρό, με τον αγαθό σπόρο.

Ένας τέτοιος αγαθός σπόρος εμφανίστηκε και καλλιεργήθηκε στην ταραγμένη εποχή μας. Ένας μεγάλων διαστάσεων διάτονας αστέρας μεσουράνησε στο νοητό ουρανό. Ένας αληθινός άνθρωπος του Θεού, αναγεννημένος από τη θεία χάρη, σφράγισε με την παρουσία του και το έργο του την Εκκλησία του Χριστού, τον περασμένο αιώνα. Πρόκειται για τον άγιο Νεκτάριο τον θαυματουργό, επίσκοπο Πενταπόλεως της Αιγύπτου. Ένα χαριτόβρυτο σκεύος εκλογής του Θεού, στο πρόσωπο του οποίου, διασώθηκε το κατ’ εικόνα, όπως ψάλλει η Εκκλησία μας, και δοξάστηκε ο Θεός. Μια σύγχρονη πατερική μορφή, εφάμιλλη των μεγάλων Πατέρων της αρχαίας Εκκλησίας. Μια τέτοια καθαρή εικόνα του Θεού και αγιασμένος άνθρωπος.

Ο άγιος Νεκτάριος υπήρξε ο αγαπημένος του Θεού και ο μισητός του διαβόλου. Όποιον αγαπά ο Θεός, μισεί ο διάβολος! Το μίσος του εκφράζεται σε σωματικές ταλαιπωρίες. Έχοντας ως συνεργάτες του, ως όργανά του, επί της γης πρόσωπα διεφθαρμένα, παραδομένα στον αμοραλισμό, την φιλαυτία και την μωροφιλοδοξία, τα στρέφει κατά όσων θέλουν να ζήσουν και να πολιτευτούν θεοφιλώς.

Ο απόστολος Παύλος διαβεβαίωσε πως «πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β΄Τιμ.3,12). Η εκκλησιαστική μας ιστορία και τα ηρωικά συναξάρια των αγίων μας είναι οι αψευδείς μάρτυρες των διώξεων μυριάδων αγίων της Εκκλησίας μας. Δεν υπάρχει άγιος που να μην δοκίμασε το πικρό ποτήρι των διώξεων και των δοκιμασιών (Απ. Παύλος, Άγιοι Απόστολοι, Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος Θεολόγος, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Μ. Αθανάσιος, Μάξιμος Ομολογητής, Μάρκος Ευγενικός, Μ. Φώτιος, Κοσμάς Αιτωλός, Ιουστίνος Πόποβιτς και τόσοι άλλοι).

Η μαρτυρία του Χριστού απέβη και αποβαίνει προσωπικό μαρτύριο για τους συνειδητούς πιστούς. Ο Κύριός μας είναι ο πρώτος Μάρτυρας της Εκκλησίας μας, ο Οποίος «περιεποιήσατο (Αυτήν) δια του ιδίου αίματός» Του (Πραξ.20,28), κατά τον απόστολο Παύλο. Αυτός πρώτος συκοφαντήθηκε από το διάβολο και παραδόθηκε στα επί γης όργανά του, τους Ιουδαίους και τους Ρωμαίους για να συκοφαντηθεί, να βασανιστεί, να σταυρωθεί, να πεθάνει επάνω στο σταυρό. Οι κατοπινοί μάρτυρες και όλοι οι «δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης» (Ματθ.5,10), είναι μάρτυρες και τύποι του υπέρ ημών παθόντος, σταυρωθέντος, ταφέντος και αναστάντος Χριστού μας.

Ο Κύριος προειδοποίησε γι’ αυτή την κατάσταση, ότι η ζωή των ομολογητών του αγίου ονόματός Του θα έχει συνέπειες. Ο Χριστός τους είχε προειδοποιήσει ότι ο πτωτικός κόσμος, ο διατελών υπό την επήρεια του άρχοντα του ψεύδους θα αντιστέκονταν σθεναρά στην αποκαλυμμένη αλήθεια και οι μάρτυρες αυτής της αλήθειας θα υφίσταντο μαρτύρια για να μη λάμψει η αλήθεια και αποπεμφθεί ο πατέρας και εφευρέτης του ψεύδους από τον κόσμο. «ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων» (Ματθ.10,16) και «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν… ταύτα πάντα ποιήσουσι υμίν δια το όνομά μου» (Ιωάν,15,20). «Έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου» (Ματθ.10,22). «Παραδώσουσιν γαρ υμάς εις συνέδρια και εν ταις συναγωγαίς αυτών μαστηγώσουσιν υμάς… και επί ηγεμόνας δε και βασιλείς αχθήσεσθε ένεκεν εμού εις μαρτύριον αυτοίς και τοις έθνεσιν» (Ματθ.10,16). 

Οι λόγοι του Κυρίου επαληθεύτηκαν στα πρόσωπα των αγίων και βέβαια στο πρόσωπο του αγίου Νεκταρίου, ο οποίος υπήρξε γνήσιος τύπος του υπέρ ημών παθόντος Χριστού. Η πολυτάραχη ζωή του υπήρξε μια ατέλειωτη περιπέτεια, μια απίστευτη καταδίωξη, έως και αυτή της φυσικής του εξοντώσεως από τις ενάντιες δυνάμεις. 

Γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου 1846 στη Σηλυβρία της Θράκης από πολυμελή και ευσεβή οικογένεια. Ονομάζονταν Αναστάσιος Κεφαλάς. Πρώτη του αρνητική εμπειρία από τη ζωή, η απόλυτη ένδεια, η μεγάλη φτώχεια. Οι γονείς του πάμφτωχοι δεν είχαν τη δυνατότητα να ζήσουν με αξιοπρέπεια την πολυμελή οικογένειά τους. Ο πατέρας του Δήμος Κεφαλάς εργαζόταν περιστασιακά ως ναυτικός.

Το ψωμί λιγοστό, τα κουρελόρουχα δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τα σκελετωμένα μέλη τους. Η δυνατότητα σπουδών των παιδιών ανύπαρκτη. Η μόνη παρηγοριά και το στήριγμα της οικογένειας η πίστη στο Θεό και η ελπίδα, πως Εκείνος που τρέφει τα πετεινά του ουρανού, θα φροντίσει και γι’ αυτούς. Ο μικρός Αναστάσης, προικισμένος με ιδιαίτερη οξυδέρκεια και ψυχικό δυναμισμό βίωνε με καρτερία την οικογενειακή φτώχεια και χαλύβδωνε την παιδική του ψυχή για να αντιμετωπίσει τις κατοπινές μεγάλες περιπέτειες της ζωής του. Έμαθε από τους αγραμμάτους, αλλά ευσεβείς γονείς του να δοξάζουν το Θεό για όσα έχουν. Έκανε βίωμά του το λόγο του αποστόλου Παύλου: «έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, και τούτοις αρκεσθησόμεθα» (Α΄Τιμ.6,8). 

Όταν έγινε 13 ετών, το 1860, αναγκάστηκε να ξενιτευτεί για να ζήσει. Ξεκομμένος από την οικογενειακή του στέγη και μη έχοντας καθόλου χρήματα, με μόνο εφόδιο την πίστη του στην πρόνοια του Θεού, ξεκίνησε για την Κωνσταντινούπολη, για αναζήτηση εργασίας. Αλλά ελλείψει αυτοκινητοδρόμων και αυτοκινήτων, αναγκάστηκε να ταξιδέψει ατμοπλοϊκώς. Προσπάθησε να επιβιβασθεί σε κάποιο πλοίο, αλλά κατά τον έλεγχο των εισιτηρίων τον απομάκρυναν, διότι δεν είχε χρήματα για το ναύλο. Στάθηκε στην προκυμαία και έκλαιγε γοερά. Βλέποντάς τον ο καπετάνιος τον λυπήθηκε και τον πήρε στο καράβι. Τελικά το εισιτήριο τα πλήρωσε κάποιος φιλάνθρωπος επιβάτης. 

Έφτασε στην Κωνσταντινούπολη. Αφού ταλαιπωρήθηκε για καιρό, πείνασε και κοιμήθηκε στην ύπαιθρο, βρήκε εργασία σε ένα συσκευαστήριο καπνού, σε ένα σκοτεινό, βρώμικο και ανθυγιεινό υπόγειο. Εκεί θα δοκιμάσει για πρώτη φορά την ανθρώπινη εκμετάλλευση και ασπλαχνία. Ο εργοδότης του ήταν ένας βάναυσος άνθρωπος, ο οποίος νοιάζονταν μόνο για το κέρδος της επιχείρησής του και αγνοούσε ότι οι εργαζόμενοι ήταν αυτοί που του έφερναν το κέρδος.

Ο τίμιος ιδρώτας τους και η εργατικότητά τους έκανε την επιχείρησή του κερδοφόρα. Εκμεταλλεύονταν τους εργαζομένους και μαζί τους το μικρό Θρακιώτη Αναστάση, τον οποίο όχι μόνο εκμεταλλεύονταν οικονομικά και τον εξουθένωνε εργασιακά, αλλά του φερόταν με πρωτοφανή βαναυσότητα. Τον έβαζε να εργάζεται από το ξημέρωμα ως τα μεσάνυχτα. Συχνά τον ξυλοκοπούσε αλύπητα.

Σημάδευε με πληγές και μώλωπες το παιδικό του κορμί. Η μόνη του αμοιβή ήταν στοιχειώδη τροφή και διαμονή σε κάποιο σκονισμένο πατάρι. Αυτός όμως υπόμεινε με πρωτοφανή καρτερία και υπομονή τις προσβολές χωρίς να διαμαρτύρεται. Όταν εκείνος τον έβριζε και τον ξυλοκοπούσε αυτός προσευχόταν και παρακαλούσε το Θεό να τον συγχωρήσει και να τον έχει καλά. Κι όχι μόνο αυτό, είχε ακούσει ότι οι ταλαιπωρίες της ζωής δυναμώνουν τον άνθρωπο και η υπομονή και η ανεξικακία είναι αρετές, οι οποίες προσελκύουν τη χάρη του Θεού. 

Μάλιστα, σκέφτηκε πως, παρά την κοπιώδη και πολύωρη εργασία του, για να ζήσει, έπρεπε να εργαστεί και για το Θεό, να ωφελήσει τους συνανθρώπους του. Να κάμει γνωστή στους αδιάφορους την πίστη ότι είναι ανάγκη να βάλλουν το Χριστό στην καρδιά τους, να προσελκύσουν τη θεία χάρη στη ζωή τους για να προκόψουν. Έτσι εφεύρε το εξής τέχνασμα: έβαζε στις συσκευασίες του καπνού χαρτάκια με ρητά από το Ευαγγέλιο. Αυτή η ενέργεια του έδινε μεγάλη χαρά και απάλυνε τις κακοπάθειές του. Μετά από πολύ καιρό, κάποια μέρα, τη στιγμή που τον ξυλοκοπούσε ο εργοδότης του, τον είδε ένας αγαθός έμπορος, τον λυπήθηκε και τον πήρε στο επιπλοποιείο του. Του ανέθεσε κάπως άνετη εργασία και του άφησε χρόνο ελεύθερο να πηγαίνει στο σχολείο και στην Εκκλησία. Εργάστηκε στον καλό εκείνο εργοδότη επτά χρόνια και τέλειωσε το σχολείο.

Σε ηλικία είκοσι ετών πήγε στη Χίο να εργαστεί ως δάσκαλος, μένοντας δέκα χρόνια. Εκεί αποφάσισε να γίνει μοναχός. Στα 1877 χειροτονήθηκε διάκονος και πήρε το όνομα Νεκτάριος. Τον ίδιο χρόνο ήρθε στην Αθήνα για τη συνέχιση των σπουδών του. Κατόπιν βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια να υπηρετήσει κοντά στον Πατριάρχη Σωφρόνιο, ο οποίος εντυπωσιάσθηκε από την προσωπικότητα του νεαρού διακόνου. Τον έστειλε ξανά στην Αθήνα να φοιτήσει στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Νεκτάριος διέπρεψε και πρώτευσε. Το 1885 αναχώρησε ξανά για την Αλεξάνδρεια, όπου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και του ανατέθηκαν καθήκοντα πατριαρχικού γραμματέα και ιεροκήρυκα, αναδεικνυόμενος δεινός ρήτορας, στα χείλη του οποίου κρέμονταν οι πολυπληθείς ακροατές του. Το 1889 εκλέχτηκε επίσκοπος Πενταπόλεως Λιβύης. 

Αλλά ο διάβολος καραδοκούσε να ανακόψει τη λαμπρή εκκλησιαστική πορεία του πολυτάλαντου Νεκταρίου. Τώρα άρχισε ο μεγάλος πόλεμος εναντίον του. Τώρα άρχισαν τα μεγάλα προβλήματα και οι άδικες διώξεις του. Τα φυσικά προσόντα του Νεκταρίου, η σπουδαία μόρφωσή του, η ραγδαία άνοδος και η μεγάλη ποιμαντική και κοινωνική δράση του, θορύβησε πολλούς κληρικούς του Πατριαρχείου, οι οποίοι τον θεώρησαν απειλή για τις φιλοδοξίες τους, έχοντας βλέψεις να διαδεχτούν τον υπέργηρο Σωφρόνιο στο θρόνο του. «Η προσωπικότητα και η όλη δραστηριότητα του «καλού καγαθού» Νεκταρίου, σημειώνει ο καθηγητής Σοφ. Δημητρακόπουλος, η σθεναρή εκ μέρους του προάσπιση των δικαίων του Πατριαρχείου, η διαφαινόμενη εξέλιξή του, προκάλεσαν φθόνο, μίσος και αντιδράσεις». Ας σημειωθεί ότι ο παλαίφατος θρόνος του Αγίου Μάρκου βρισκόταν την εποχή εκείνη σε πλήρη κατάπτωση. Κόλακες, ραδιούργοι, φιλόδοξοι και διεφθαρμένοι κληρικοί πλαισίωσαν το ιστορικό Πατριαρχείο, με σκοπό να ικανοποιήσουν τις ατομικές τους φιλοδοξίες. Η ακεραιότητα του χαρακτήρα του Νεκταρίου αποτελούσε απειλή για τις άνομες βλέψεις τους. Έβλεπαν με τρόμο την γρήγορη και βεβαία αναρρίχηση τους τον πατριαρχικό θρόνο και γι’ αυτό έθεσαν πανούργο σχέδιο εξουδετέρωσής του. 

Διέδωσαν φρικτές συκοφαντίες εναντίον, φροντίζοντας να φτάσουν και ως τον Πατριάρχη. «Συνασπισμένοι οι ετερόκλητοι παντοειδείς εχθροί του, προκειμένου να επιτύχουν ο καθένας τα σχέδιά του, τονίζει ο καθηγητής Σοφ. Δημητρακόπουλος, αφού είχαν προετοιμάσει το έδαφος με τις κατά καιρούς εισηγήσεις τους, τελικά διέβαλαν τον Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκτάριο προς τον Πατριάρχη πως δήθεν ξεσηκώνει τον λαό και επιδιώκει να τον εκδιώξει από τον θρόνο και να ανέβει αυτός». Και συνεχίζει: «Αφού οι ραδιούργοι πρόσθεσαν, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, και τους απαραίτητους υπαινιγμούς, για δήθεν ηθικές παρεκτροπές του». Ο γέρος, ανήμπορος και πάσχων από μερική άνοια Πατριάρχης Σωφρόνιος πείστηκε για τις κατηγορίες και τον έπαψε από τα καθήκοντά του χωρίς απολογία. Ήταν 3 Μαΐου 1890. Είναι η πρώτη μεγάλη δοκιμασία στην πολυτάραχη ζωή του.

Εκείνος πως αντέδρασε; Συγχωρώντας τους συκοφάντες του και χωρίς να περιμένει να ξεσκεπαστούν οι συκοφάντες του και διαλάμψει η αλήθεια, αναχώρησε για την Αθήνα το καλοκαίρι του 1890. Έδωσε τόπο στην οργή. Κατάλαβε ότι η Αίγυπτος ήταν πλέον τόπος αφιλόξενος γι’ αυτόν. Ο διάβολος βάλθηκε να τον καταστρέψει. Στο απολυτήριο πατριαρχικό γράμμα δεν αναφέρθηκε καμιά κατηγορία εις βάρος του, αλλά η φράση: «μη δυνηθείς να εξοικειωθεί προς το κλίμα της Αιγύπτου». Και «δύναται επιτελείν τα αρχιερατικά αυτού καθήκοντα, όπου αν επέλθη». 

Μάταια ζήτησε από τον νέο Πατριάρχη Φώτιο, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, για την αποκατάστασή του. Το 1902 σε επιστολή του προς τον νέο Πατριάρχη Αλεξανδρείας Φώτιο εξέφρασε την ανεξικακία του, τονίζοντας πως: «Ημείς … εκ πνεύματος ειρήνης μη εισακουσθέντες διαμαρτυρόμενοι … υπετάγημεν τω θελήματι αυτού και ανεχωρήσαμεν εξ Αιγύπτου, ελπίζοντες εις ανταπόδοσιν δικαιοσύνης εν ημέρα η ευδοκήση ο Θεός». Ιδού η άκρα ανεξικακία του, η αγιότητά του! Η εφημερίδα της Αλεξάνδρειας «Μεταρρύθμισις» στις 22 Ιουλίου 1890 θεώρησε: «μεγάλην ηθικήν ζημίαν την στέρησιν του συμπαθεστάτου των Αρχιερέων και αγαθωτάτου και δραστηριοωτάτου των κληρικών… μεγάλως έθλιψε και βαθέως συνεκίνησεν ημάς, η αναχώρισις του…»! Αλλά μάταια και από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄ ζήτησε την αποκατάστασή του. Σε τυπική επιστολή του του απάντησε πως «η καθ’ ημάς Εκκλησία ουδέν ηδύνατο ή δύναται πράξαι»! Αξίζει να αναφέρουμε πως οι συκοφάντες του τιμωρήθηκαν από το Θεό, κανένας τους δεν κατόρθωσε να πάρει τη θέση του Πατριάρχη!

Πίστεψε ο συκοφαντημένος και διωγμένος Επίσκοπος πως στην Αθήνα θα έβρισκε ησυχία και δεν θα έφταναν ως εκεί τα φαρμακερά βέλη των συκοφαντών του και διωκτών του! Αλλά γελάστηκε οικτρά! Έκαμε λάθος, δε βρήκε ούτε στο κλεινό άστυ την επιθυμητή ηρεμία, που αποζητούσε, διότι φρόντισαν οι άδικοι διώκτες του και συκοφάντες του να φτάσουν ως εκεί οι συκοφαντίες τους, ώστε να μη γίνεται πουθενά δεκτός για εργασία. Κτυπούσε πόρτες και εκλιπαρούσε για μια θέση κατώτερη του αξιώματός του. «Επίσκοπος όντας ο άγιος, γράφει ο καθηγητής Σ. Δημητρακόπουλος, ζητεί, χωρίς ίχνος εγωισμού από το ύψος του επισκοπικού αξιώματος που έφερε, μια θέση κατώτερη»! Ύψιστο παράδειγμα ταπεινοφροσύνης! Αλλά μάταια, οι πόρτες ήταν όλες κλειστές και το χειρότερο και οδυνηρότερο: του παρακρατούσαν ακόμα και τους μισθούς του και ως εκ τούτου βίωνε έσχατη πενία! Δε μπορούσε να πληρώνει το ενοίκιο ενός μικρού δωματίου στα Εξάρχεια και δεν είχε χρήματα να τραφεί! Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών, παρά τη συμπάθεια προς αυτόν, αδυνατούσε να τον βοηθήσει, λόγω των πιέσεων που δέχονταν από τους συκοφάντες του, οι οποίοι διατηρούσαν ισχυρά ερείσματα στο εκκλησιαστικό και πολιτικό κατεστημένο των Αθηνών. 

Ζητούσε απεγνωσμένα μια θέση ιεροκήρυκα σε κάποια μητρόπολη, αλλά έπρεπε να έχει την έγκριση του Υπουργείου Εκκλησιαστικών και Δημοσίου Εκπαιδεύσεως, το οποίο αρνιόταν να τη χορηγήσει, με το αιτιολογικό ότι δήθεν δεν είχε την ελληνική ιθαγένεια! Ότι δεν είχε γεννηθεί σε ελληνικό έδαφος, αλλά σε τουρκοκρατούμενη περιοχή! Η Ιερά Σύνοδος βεβαίωσε την ελληνική του ιθαγένεια, αλλά το υπουργείο κωλυσιεργούσε ανεξήγητα το διορισμό του.

Ευτυχώς, ύστερα από καιρό, με την παρέμβαση του Δημάρχου Αθηναίων Μιχαήλ Μελά, πατέρα του μακεδονομάχου Παύλου Μελά, διευθετήθηκε το πρόβλημα. Κατόρθωσε να διοριστεί ιεροκήρυκας στη Χαλκίδα το Μάρτιο του 1891. Ο άγιος, περιχαρής και δοξάζων το Θεό, αναχώρησε για τη Χαλκίδα και άρχισε να κηρύττει το λόγο του Θεού με θέρμη και ζήλο, επιτελώντας σπουδαίο ιεραποστολικό και κηρυγματικό έργο, κατακτώντας την αγάπη του ευσεβούς ευβοϊκού λαού. Αλλά και εδώ δυστυχώς δεν αναπαύτηκε και δεν βρήκε ησυχία, διότι οι άσπονδοι εχθροί του, έστελναν από την Αθήνα ανθρώπους τους να τον αποδοκιμάζουν κάτω από τον άμβωνα, φωνασκώντας: «ανάξιος – πόρνος»!

Εκείνος και πάλι λοιδορούμενος σιωπούσε και συγχωρούσε, ψελλίζοντας τον κυριακό λόγο: «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»! Αλλά και ο αρχιεπίσκοπος Χαλκίδος, δεν είχε τις καλλίτερες σχέσεις μαζί του. Φοβούμενος να συγκριθεί μαζί του, ο πιστός λαός έκανε τη σύγκριση, τον φθονούσε και του δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα. Έφτασε κάποτε στο σημείο να του απαγορεύσει να ιερουργεί! 

Δύο χρόνια μετά, η μία μετά την άλλη οι συκοφαντίες εναντίον του κατέρρευσαν, αποκαλύφτηκαν οι ραδιούργοι συκοφάντες του και απαλλάχτηκε από όλες τις κατηγορίες. Ο επίσκοπος Χαλκίδος και ο λαός της περιοχής πληροφορήθηκαν με ανακούφιση την είδηση και άρχισαν να αποθεώνουν τον ιεροκήρυκά τους. Κήρυττε πια ελεύθερος από τα στίγματα του παρελθόντος. Η φήμη του ξεπέρασε την Εύβοια και έφτασε στην Αθήνα.

Στις 3 Ιανουαρίου 1894 διορίστηκε διευθυντής της Ριζαρίου Εκκλησιαστικής Σχολής στην Αθήνα. Το έργο του στην ονομαστή σχολή υπήρξε μεγάλο και πρωτοπόρο. Κυρίως επικεντρώθηκε στον ορθόδοξο τρόπο σκέψης, διότι ήταν η εποχή που η δυτική θεολογία διείσδυε επικίνδυνα στον ορθόδοξο ελληνικό χώρο. Επιδεικνύει απίστευτα δείγματα λαμπρού παραδείγματος στους σπουδαστές και στους εργαζομένους. Εργαζόταν, δίδασκε, μελετούσε, έγραφε και προσευχόταν ώρες ατέλειωτες. Δεν δίσταζε να κάνει και τις πλέον ταπεινές εργασίες. Κάποτε χρειάστηκε να πάρει κρυφά τη θέση του άρρωστου καθαριστή των αποχωρητηρίων, τα οποία καθάριζε τις μεταμεσονύχτιες ώρες, για να μην αντικατασταθεί ο ασθενής υπάλληλος! Οι σπουδαστές και οι εργαζόμενοι τον υπεραγαπούσαν. Η δράση του εκτείνονταν και εκτός της σχολής. Χιλιάδες άνθρωποι ευεργετούνταν ποικιλότροπα από αυτόν. Υπηρέτησε στη σχολή 14 έτη, ως το Φεβρουάριο του 1908, όπου και παραιτήθηκε για λόγους υγείας. 

Αποσύρθηκε στην Αίγινα, σε ένα εγκαταλειμμένο μοναστήρι στη θέση Ξάντο, με τέσσερις γυναίκες – πνευματικά του παιδιά από την Αθήνα. Εκεί με άσκηση, προσευχή και νηστεία ικανοποιεί την παλιά του επιθυμία να ζήσει ως μοναχός. Ανακαίνισε εκ βάθρων την ερειπωμένη Μονή, με δικά του χρήματα. Υπηρετούσε ως πνευματικός της Μονής και ταυτόχρονα διακονούσε στις πιο ευτελείς διακονίες, κύρια ασχολούνταν με την επισκευή των παντοφλών των μοναχών! Ταυτόχρονα αρχίζουν τα σημάδια της αγιότητάς του. Θεράπευσε έναν ντόπιο δαιμονισμένο, και με τις δεήσεις του, έβρεξε, ύστερα από τρία χρόνια ανομβρίας στο νησί. Η φήμη του μεγάλωνε, πλήθη από όλη την Ελλάδα έτρεχαν στην Αίγινα. Με την προσωπική του εργασία μεγάλωσε τους χώρους της Μονής και παράλληλα φρόντισε για τη νομική αναγνώρισή της.

Αλλά ο μισόκαλλος διάβολος λυσσομανούσε και μηχανεύονταν την καταστροφή του. Πάσχιζε να ματαιώσει το μεγάλο πνευματικό έργο του αγίου, το οποίο έβλεπε να επιτελείται και να καρποφορεί στον αγιασμένο εκείνο αιγινίτικο τόπο. Παρότρυνε κακεντρεχείς κληρικούς και συμβούλους του τότε μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητου, να αρνείται πεισματικά και χωρίς σοβαρή αιτιολογία, να αναγνωρίσει νομικά τη Μονή της Αίγινας. Παρά τις παρακλήσεις, τις παραστάσεις και τις επισκέψεις του στην αρχιεπισκοπή Αθηνών, δεν κατόρθωσε να πάρει την αναγνώριση, όσο ζούσε και η Μονή λειτουργούσε άτυπα, σχεδόν παράνομα.

Δεν αξιώθηκε να δει τη Μονή του νόμιμη ως το θάνατό του, γεγονός το οποίο τον λυπούσε αφόρητα! Οι απανωτές επιστολές του προς την Αρχιεπισκοπή κατέληγαν στον κάλαθο των απορριμμάτων! Χαρακτηριστική είναι η επιστολή του στις 20 Ιουνίου 1913 προς τον Αρχιεπίσκοπο Θεόκλητο, στον οποίο απευθύνει θερμή παράκληση και κάνει δραματική έκκληση για την αναγνώριση της Μονής. Η απάντηση του Θεοκλήτου ήρθε μετά από τρεις μήνες, με την οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, αντί για την ποθούμενη άδεια, τον καλούσε σε απολογία, διότι είχε τολμήσει να συστήσει μοναχική αδελφότητα, χωρίς την επίσημη έγκριση! Ο άγιος αισθάνθηκε απέραντη πικρία και αναγκάστηκε να απολογηθεί, να υπερασπίσει τον εαυτό του για το υποτιθέμενο παράπτωμά του! 

Μετά την εκθρόνιση του Θεοκλήτου, η οποία ακολούθησε τα δραματικά γεγονότα του γνωστού αναθέματος του Βενιζέλου (Δεκέμβριος 1916), ανήλθε στο μητροπολιτικό θρόνο των Αθηνών ο Μελέτιος Μεταξάκης, ο γνωστός νεωτεριστής Ιεράρχης. Ο αγαθός Νεκτάριος πίστεψε πως ο νέος Μητροπολίτης θα παραχωρούσε τη σχετική νομική αναγνώριση της Μονής του. Όμως δυστυχώς διαψεύστηκαν και πάλι οι προσδοκίες του.

Ο ιεράρχης, εκείνος διαπνέονταν από αντιμοναχικό πνεύμα, του αρνήθηκε κατηγορηματικά την αναγνώριση της Μονής και μάλιστα τον συμβούλεψε να εγκαταλείψει τη Μονή και να έρθει στην Αθήνα, για να επιτελέσει κοινωνικό έργο, διότι ο μοναχισμός, όπως έλεγε, ήταν αναχρονιστικός και ξοφλημένος θεσμός! Μάλιστα ο μοιραίος εκείνος Αρχιεπίσκοπος φρόντισε να μεταβεί στην Αίγινα για να πείσει τον άγιο να εγκαταλείψει την προσπάθειά του να συστήσει μοναχική αδελφότητα στο νησί!

Μαζί του ήταν και ο 33χρονος διάκονός του, ο Αθηναγόρας Σπύρου, ο μετέπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης! Είπε χαρακτηριστικά στον φιλομόναχο άγιο Νεκτάριο, δείχνοντάς του τα ερειπωμένα εκκλησάκια της περιοχής: «Νεκτάριε, μετ’ ολίγα χρόνια, όπως βλέπεις αυτά τα ερείπια, έτσι θα καταντήσει και το δικό σου μοναστήρι, δια το οποίον αδίκως κοπιάζεις» και ο άγιος απάντησε: «Αδελφέ και συλλειτουργέ, δεν πρόκειται ποτέ να καταντήσει, ως συ λέγεις, το μοναστήρι μου, αλλά και άλλα τοιαύτα, θέλουσι συντόμως ανεγερθεί εν τη νήσω ταύτη, προς δόξαν του εν Τριάδι ημών Θεού»! Ο άγιος δικαιώθηκε και ο μοιραίος ιεράρχης διαψεύστηκε, αφού η Μονή του αναδείχθηκε σε πανελληνίου και παγκοσμίου φήμης πνευματικό κέντρο και προσκύνημα!

Αλλά, μετ’ ολίγον, έρχεται και νέα, μεγάλη και σφοδρή δοκιμασία για τον 72χρονο πια, ταλαιπωρημένο και αποστεωμένο Νεκτάριο. Ζούσε στην Αίγινα μια ξένη γυναίκα, η οποία πωλούσε κεριά σε προσκυνητές πέριξ της Μονής για να ζήσει. Για τούτο την αποκαλούσαν «κερού». Το όνομά της ήταν Ειρήνη Φραγκουδάκη. Είχε μια κόρη τη Μαρία, την οποία σκόπευσε να παντρέψει με έναν αιγινίτη. Αλλά εκείνη ήθελε να γίνει μοναχή και παρά τις αντιδράσεις της μητέρας της, εντάχτηκε στην αδελφότητα του αγίου Νεκταρίου. Η μητέρα της αντιτάχτηκε με σφοδρότητα στην απόφασή της και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να την επαναφέρει, χωρίς αποτέλεσμα. Τότε συνέλαβε ένα σατανικό σχέδιο, να συκοφαντήσει τον πνευματικό της πατέρα, το Νεκτάριο. Το μίσος της την οδήγησε στην εισαγγελία Πειραιώς, όπου κατάγγειλε τον άγιο Νεκτάριο ότι αποπλάνησε την κόρη της και είχε μαζί της σεξουαλικές σχέσεις και είχε κάνει και παιδιά μαζί της τα οποία έριχνε σε πηγάδι! Ότι μοναδικός του σκοπός ήταν να την πάρει στο Μοναστήρι για να ικανοποιεί τις ορέξεις του!

Δικαστικός ανακριτής, χωρίς να εξετάσει καλώς τις καταγγελίες, μετέβη στο Μοναστήρι για να ανακρίνει τον άγιο. Παρασυρμένος από μια ανεξήγητη απέχθεια προς αυτόν και χωρίς να σεβαστεί ούτε το επισκοπικό του αξίωμα, ούτε την ηλικία του, ούτε το τεκμήριο της αθωότητας του κατηγορημένου, του συμπεριφέρθηκε με πρωτοφανή βαναυσότητα, απειλές, ύβρεις και χειρονομίες. Ο άγιος τον αντιμετώπισε με ηρεμία. Όση ώρα ο μαινόμενος δικαστικός τον έβριζε και τον απειλούσε, αυτός προσευχόταν μυστικά, παρακαλώντας το Θεό να συγχωρήσει τους συκοφάντες του, τον άδικο δικαστή και να αποκαλύψει την αλήθεια. Αρνιόταν να απολογηθεί και το μόνο που είπε ήταν: «Ο Θεός γνωρίζει αν όλα όσα λέγεις είναι αληθή. Υπέρ εμαυτού ουκ απολογήσομαι»! Μάταια προσπαθούσαν η ηγουμένη, οι αδελφές της Μονής και οι παριστάμενοι να τον πείσουν να απολογηθεί για την αθωότητά του. «Αυτά σας διδάσκω τόσο καιρό; τους είπε. Υπέρ εμαυτού ουκ απολογήσομαι. Προσευχηθείτε υπέρ του ανθρώπου αυτού. Διαβλέπω επ’ αυτού βάσανον. Προσευχηθείτε παρακαλώ. Και δι’ αυτόν εσταυρώθη ο Κύριος». (Χονδροπούλου, «Ο Άγιος του αιώνα», Αθήναι 2003, Στην υπόθεση αναμείχτηκε και ο Μητροπολίτης Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης, ο οποίος πήρε άκρως αρνητική θέση κατά του αγίου. Του συμπεριφέρθηκε με ιδιαίτερη σκληρότητα. Μάλιστα μετέβη ο ίδιος στην Αίγινα, στις 9 Απριλίου 1919, για να εξετάσει τον άγιο. Όμως δεν προχώρησε σε κυρώσεις, περιμένοντας τις αποφάσεις των δικαστικών αρχών. 

Η δικαίωση δεν άργησε να έρθει. Η κοπέλα εξετάστηκε από τον γυναικολόγο ιατρό και καθηγητή της μαιευτικής και γυναικολογίας του Παν. Αθηνών Νικόλαο Πετσάλη, η οποία βρέθηκε άφθορη, παρθένα! Ο άγιος απαλλάχτηκε πανηγυρικά. Η συκοφάντης «κερού» καταδικάστηκε και εξορίστηκε και μετανοήσασα αργότερα έγινε μοναχή σε άλλο Μοναστήρι της Αίγινας, μαζί με την κόρη της, παίρνοντας το όνομα Ξένη. Ο δε δικαστικός είχε άσχημο τέλος: ασθένησε βαρύτατα από γάγγραινα και πέθανε στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», παρά τη συγχώρηση που έλαβε από τον άγιο, όπως είχε προβλέψει εκείνος! 

Αλλά οι περιπέτειες δεν σταμάτησαν εκεί. Έμελλε να είναι το τέλος της ζωής του επώδυνο, όπως ήταν ολόκληρη η ζωή του. Η υγεία του επιδεινώνονταν συνεχώς. Οι περιπέτειες της πολυκύμαντης ζωής του του επιφύλασσαν ένα επίπονο τέλος. Το 1920 εισήχθη στο Αρεταίειο νοσοκομείο Αθηνών όπου διαγνώστηκε προχωρημένος καρκίνος του προστάτη. Κοιμήθηκε, λίγες ημέρες μετά, στις 9 Νοεμβρίου. 

Η αγιότητά του δεν άργησε να φανεί. Το τίμιο σκήνωμά του έμεινε άφθορο για 30 χρόνια, παρά τις 3 εκταφές του. Άπειρα θαύματα άρχισαν να επιτελούνται και συνεχίζουν ως τα σήμερα στο όνομά του. Στις 20 Απριλίου του 1961 έγινε η αγιοκατάταξή του και ορίστηκε η μνήμη του να εορτάζεται την ημέρα της οσιακής του κοίμησης, στις 9 Νοεμβρίου. 

Αλλά τα βάσανα του αγίου δεν τέλειωσαν ούτε με το θάνατό του. Ενώ ολόκληρο το ορθόδοξο πλήρωμα τιμούσε τον Νεκτάριο ως άγιο, αμέσως μετά την κοίμησή του, και ακολούθησαν πάμπολλα θαύματα, και παρ’ όλη την αγιοκατάταξή του το 1961, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας αρνούνταν να αναγνωρίσει την αγιότητά του και να τιμήσει τη μνήμη του. Έπρεπε να περάσουν κοντά σαράντα χρόνια από την αγιοκατάταξή του, στις 15-1-1998, για να ζητήσει συγνώμη ο μακαριστός Πατριάρχης Πέτρος και να τον συμπεριλάβει στους αγιολογικούς της δέλτους!

Μια άλλη επίσης μεταθανάτια δοκιμασία εγέρθηκε κατά του αγίου Νεκταρίου. Στη δεκαετία του 1970 μια ασεβής μοναχή του Παλαιού Ημερολογίου, ονόματι Μαγδαληνή, ηγουμένη της Ιεράς Μονής Αναλήψεως Κοζάνης, εξαπέλυσε έναν απίστευτο και πρωτοφανή πόλεμο εναντίον του, ότι δήθεν ήταν οικουμενιστής! Εξέδωσε βιβλία με οχετό ύβρεων, πεζοδρομιακού τύπου, κατά του αγίου.

Η επίθεση ήταν τέτοιας έντασης, ώστε δημιούργησε ένταση όχι μόνον στην Εκκλησία μας, αλλά και στις διάφορες παρατάξεις των Παλαιοημερολογιτών, οι οποίοι χωρίστηκαν σε εκείνους που υποστήριζαν την βλάσφημη μοναχή και σε εκείνους που την επέκριναν.

Τελικά η Μαγδαληνή αφορίστηκε ως αιρετική αγιομάχος και πέθανε αμετανόητη. Επίσης υπάρχουν και άλλοι μεταθανάτιοι εχθροί και συκοφάντες του αγίου Νεκταρίου.

Ανήκουν στο χώρο των στρατευμένων αντιχριστιανών αθέων και των νεοπαγανιστών, οι οποίοι, θέλοντας να χτυπήσουν την Εκκλησία, παραθεωρούν τις αθωωτικές αποφάσεις για τις συκοφαντίες του αγίου, τις οποίες παραθέτουν στα δημοσιεύματά τους ως αληθινές!

Γνωστή ιστοσελίδα ορκισμένου αντιχριστιανού αθεϊστή, έγραψε, πριν από καιρό για τον άγιο το εξής σκωπτικό και πικρόχολο σχόλιο: «Διακορεύεις και αγιάζεις! Η σημερινή Ρωμιοσύνη τιμά τον διακορευτή νεανίδων, Νεκτάριο … O διακορευτής (με δικαστική απόφαση παρακαλώ) τελικά αγιοποιήθηκε για να τη σκαπουλάρει! Δεν είναι απίστευτο; Κι όμως αληθινό!»! Άλλος ορκισμένος χριστιανομάχος νεοπαγανιστής αναρτά κάθε φορά που γιορτάζει ο άγιος εμετικό δημοσίευμα στην ιστοσελίδα του, αναμασώντας τις συκοφαντίες κατά του αγίου, ως αληθινές, χωρίς να αναφέρει ότι αυτές εξέπεσαν από τα επίσημα κρατικά όργανα! Δεν τις παρουσιάζει ούτε καν ως εικασίες αλλά ως πραγματικά γεγονότα!

Αλλά όσο ο ήλιος μπορεί να λερωθεί από τη λάσπη που του πετούν τα παιδιά παίζοντας, άλλο τόσο μπορούν να κηλιδωθούν οι αγιασμένοι άνθρωποι του Θεού. Πολύ γρήγορα οι λάσπες των συκοφαντιών πέφτουν στα μούτρα εκείνων που τις εκτοξεύουν, όπως στην περίπτωση του πολυπαθούς αγίου Νεκταρίου.

Ο αγιασμένος αυτός Ιεράρχης, το σκεύος εκλογής του Θεού, ο θεωμένος από αυτή τη γήινη ζωή, υπόμεινε με καρτερία τους βασάνους της ζωής, αγόγγυστα, ως σμίλευση της ψυχής του, ώστε να καθαρθεί και να καταστεί καθαρή εικόνα του Θεού. Γι’ αυτό και ο Θεός τον δόξασε από αυτή τη ζωή.

Τον κατέστησε πρότυπο υπομονής και ανεξικακίας, ώστε να δείχνει και στους άλλους ότι, εκτός από το δρόμο της ανταπόδοσης, υπάρχει και ο δρόμος της αγάπης.

Αυτόν τον δρόμο ακολούθησε σε όλη του τη ζωή, γενόμενος ζωντανό παράδειγμα για μας τους πιστούς. Τελειώνω με μια εύστοχη παρατήρηση για τον άγιο Νεκτάριο από τον μακαριστό λόγιο αγιορείτη μοναχό π. Θεόκλητο Διονυσιάτη: Ο άγιος Νεκτάριος «ανέβηκε στις ύπατες βαθμίδες της κλίμακος των αρετών, νεκρώθηκε τω κόσμω, έζησε εν Χριστώ Ιησού, έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, κατέστη ένθεος και θεοειδής και, ως τεθεωμένος, αφθαρτοποιήθη ήδη από τον κόσμο αυτό, επορεύθη πλέον για την αιώνια και άληκτη, τη μακάρια και ισόθεα ζωή» (Ο Άγιος Νεκτάριος ο θαυματουργός, Θεσσαλονίκη 1979, σ. 144). Ας έχουμε την ευχή του και τις αέναες πρεσβείες του στο θρόνο της μεγαλοσύνης του Θεού! 

*(Εισήγηση στον Ιερό Ναό Τιμίου Σταυρού Καστέλας Πειραιώς 10-9-2018)

Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως – Ο Άγιος των καιρών μας και τα Θαύματά του

 

 

Της Κατερίνας Θεοχάρη.

 

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ: Ο Άγιος Νεκτάριος, ο επίσκοπος Πενταπόλεως, αποτελεί μία από τις πλέον αγαπητές μορφές της Ορθοδοξίας, σύμβολο ταπείνωσης, συγχωρητικότητας και θείας δύναμης.

 

Η ζωή του, αν και σημαδεμένη από διωγμούς και αδικίες, αναδείχθηκε σε φάρο πίστης για εκατομμύρια πιστούς ανά τον κόσμο. Από την Αίγινα, όπου βρίσκεται το ιερό του σκήνωμα, μέχρι τα πέρατα της γης, ο Άγιος Νεκτάριος συνεχίζει να επιτελεί θαύματα, θεραπεύοντας, παρηγορώντας και ενισχύοντας όσους τον επικαλούνται με καθαρή καρδιά.

---

Από τη φτώχεια στη δόξα του Θεού

Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε το 1846 στη Σηλυβρία της Θράκης και από μικρός έδειξε βαθιά πίστη στον Χριστό. Ορφανός και φτωχός, εργάστηκε σκληρά για να μορφωθεί και να υπηρετήσει την Εκκλησία. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών και αργότερα χειροτονήθηκε ιερέας και επίσκοπος Πενταπόλεως υπό το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Παρά το έργο του, συκοφαντήθηκε και εξορίστηκε από την Αίγυπτο, χωρίς ποτέ να κατηγορήσει ή να καταραστεί τους διώκτες του.

Η υπομονή του και η πίστη του στο θείο θέλημα έγιναν παράδειγμα αγιότητας. Ο ίδιος έλεγε: «Να συγχωρείς τους εχθρούς σου, γιατί έτσι θα σε συγχωρήσει και ο Θεός».

Στην Αίγινα, ίδρυσε τη γυναικεία Μονή Αγίας Τριάδος, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Εκεί, το 1920, παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον Θεό, αφήνοντας πίσω του μια πνευματική κληρονομιά που μέχρι σήμερα συγκλονίζει τους πιστούς.

---

Τα θαύματα του Αγίου Νεκταρίου

Ο Άγιος Νεκτάριος έχει χαρακτηριστεί «ο Άγιος των θαυμάτων του 20ού αιώνα». Οι μαρτυρίες για θεραπείες, εμφανίσεις και θαυματουργικές επεμβάσεις του είναι αμέτρητες.
Από το νοσοκομείο «Αρεταίειο», όπου άφησε την τελευταία του πνοή, έως τη Μονή της Αγίας Τριάδος, η παρουσία του είναι ζωντανή.

• Θεραπείες ασθενών: Πλήθος ανθρώπων που έπασχαν από καρκίνο, νευρολογικές και καρδιολογικές παθήσεις μαρτυρούν θεραπείες μετά από προσευχή ή επίσκεψη στο προσκύνημά του.
  Μία από τις πιο γνωστές περιπτώσεις αφορά μια γυναίκα από την Κρήτη, η οποία θεραπεύτηκε από καρκίνο του μαστού αφού άλειψε το σώμα της με λάδι από το καντήλι του Αγίου στην Αίγινα.
• Εμφανίσεις και καθοδήγηση: Πολλοί πιστοί αναφέρουν ότι ο Άγιος τους παρουσιάστηκε σε όραμα ή όνειρο, δίνοντάς τους κουράγιο ή καθοδήγηση σε κρίσιμες στιγμές.
  Μοναχή από τη Μονή της Αγίας Τριάδος μαρτυρεί ότι ο Άγιος εμφανίστηκε τη νύχτα και της είπε να μεταφέρει ένα μήνυμα σε γυναίκα που έπασχε από ψυχική ασθένεια· λίγες ημέρες μετά, η γυναίκα θεραπεύτηκε πλήρως.
• Προστασία σε κινδύνους: Ναυτικοί, οδηγοί και στρατιώτες έχουν διηγηθεί πως είδαν τη μορφή του Αγίου μέσα σε ομίχλη ή φωτεινό σύννεφο, τη στιγμή που κινδύνευαν.
  Ένας αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού αφηγήθηκε ότι, λίγο πριν το πλοίο του χτυπηθεί από κύμα, είδε τον Άγιο Νεκτάριο να στέκεται στη γέφυρα. Το πλοίο σώθηκε, ενώ τα γύρω καταστράφηκαν.

---

Ο Άγιος που μυροβλύζει

Το σώμα του Αγίου Νεκταρίου παρέμεινε άφθαρτο για δεκαετίες. Το ιερό του λείψανο αναδίδει ευωδία μύρου, σημείο της χάριτος του Θεού. Πλήθος προσκυνητών που αγγίζουν το σκήνωμά του στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Αίγινας δηλώνουν πως αισθάνονται θερμότητα και ειρήνη, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις έχουν καταγραφεί θαυματουργές θεραπείες επιτόπου.

Η Εκκλησία της Ελλάδος αναγνωρίζει επίσημα την αγιότητά του από το 1961, ενώ ο Άγιος Νεκτάριος έχει καθιερωθεί ως προστάτης των ασθενών, των φοιτητών και όσων υποφέρουν από αδικίες.

---

Η πνευματική διδασκαλία του

Ο Άγιος Νεκτάριος δεν υπήρξε μόνο θαυματουργός, αλλά και βαθύς θεολόγος. Τα έργα του, όπως το «Περί ιερωσύνης» και οι ύμνοι του προς την Παναγία, μαρτυρούν τη φωτισμένη του ψυχή.
Είναι χαρακτηριστική η προσευχή του:

«Κύριε, μην αφήσεις την ψυχή μου να σκοτιστεί από το κακό, αλλά φώτισέ την με το φως Σου το ανέσπερο».

Η διδασκαλία του επικεντρώνεται στη συγχώρεση, την ταπείνωση και την ελπίδα. Πίστευε ακράδαντα ότι «όποιος εμπιστεύεται τον Θεό, δεν απογοητεύεται ποτέ».

Σύμφωνα με μαρτυρίες που δημοσίευσε η Μονή Αγίας Τριάδος Αίγινας, χιλιάδες πιστοί επισκέπτονται το μοναστήρι κάθε χρόνο στις 9 Νοεμβρίου, ανήμερα της εορτής του, και πολλοί καταθέτουν γραπτώς τα θαύματα που έζησαν, τα οποία φυλάσσονται στο αρχείο της Μονής.

---

Ο Άγιος του σήμερα

Στον σύγχρονο κόσμο, όπου η αδικία, η φθορά και η απιστία κυριαρχούν, η μορφή του Αγίου Νεκταρίου υπενθυμίζει ότι η πίστη παραμένει η μεγαλύτερη δύναμη του ανθρώπου. Οι πιστοί στρέφονται σ’ εκείνον όχι μόνο για θαύματα, αλλά και για πνευματική στήριξη, για να βρουν τη γαλήνη μέσα στο χάος.

Η φήμη του Αγίου έχει ξεπεράσει τα σύνορα της Ελλάδας. Στην Αμερική, τον Καναδά, τη Ρουμανία και την Αυστραλία έχουν ιδρυθεί ναοί στο όνομά του, ενώ τα βιβλία και οι βιογραφίες του μεταφράζονται σε δεκάδες γλώσσες.

---

Το αιώνιο μήνυμα του Αγίου Νεκταρίου

Ο Άγιος Νεκτάριος δεν ήταν μόνο ένας διωγμένος επίσκοπος που δικαιώθηκε μετά θάνατον· ήταν ένας ζωντανός φορέας της αγάπης του Θεού.
Το μήνυμά του, διαχρονικό και απλό, συνοψίζεται στα ίδια του τα λόγια:

«Να αγαπάς, να συγχωρείς και να προσεύχεσαι. Έτσι θα σε βρει ο Θεός».

Κάθε χρόνο, στις 9 Νοεμβρίου, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου, του θαυματουργού πατέρα, που συνεχίζει να αγγίζει τις ψυχές όλων όσοι Τον επικαλούνται με πίστη.

ΠΗΓΗ:ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Κυριακή Ζ' Λουκά, Λουκ. η΄ 41-56

  "Ο Λόγος του Θεού στον Λαό του Θεού".

Η πίστη ως τόλμη

«Και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος»

  Πολλοί ήταν οι άνθρωποι που έτρεχαν κοντά στον Χριστό για να τον δουν, να τον ακούσουν και να δεχθούν κάποια ευεργετική δωρεά Του. Αρκετοί πίστευαν ότι και με ένα άγγιγμα στα ενδύματά Του, θα γίνονταν δέκτες της ευλογίας Του. Και πραγματικά «όσοι αν ήπτοντο αυτού εσώζοντο». Το βλέπουμε και στην αιμορροούσα γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου. 

 Η δυστυχισμένη εκείνη ύπαρξη υπέφερε δώδεκα ολόκληρα χρόνια και η επιστήμη ακόμα ύψωνε τα χέρια. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να την θεραπεύσουν. Μόνο μια ελπίδα απέμενε. Ο παντοδύναμος Ιησούς για τον οποίο τόσα πολλά ακούγονταν, ότι δηλαδή θαυματουργούσε και πρόσφερε ζωή στους ανθρώπους. Έτσι, λοιπόν, όταν ο Κύριος επισκέφθηκε τον τόπο της, αυτή δεν παρέλειψε να αδράξει την ευκαιρία. Αποφάσισε να τον πλησιάσει. Αυτή τολμούσε, αλλά το πλήθος του κόσμου που τον είχε κυκλώσει και συμπορευόταν μαζί Του, δεν της επέτρεπε να πάει πιο κοντά. Φάνταζε αδύνατο να μπορέσει να του μιλήσει.

 

 Η πίστη όμως πάντοτε και ιδιαίτερα σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, δίνει διεξόδους ζωής. Καθώς, λοιπόν, ο Χριστός βάδιζε ανάμεσα στο συνωθούμενο πλήθος, εκείνη κατάφερε να πλησιάσει και να αγγίξει στο πίσω μέρος ένα άκρο του ενδύματός Του.

  Τη στιγμή αυτή ένιωσε σαν να την άγγιξε ηλεκτροφόρο καλώδιο. Αισθάνθηκε κάτι παράξενο και κατάλαβε ότι έλαβε το ποθούμενο. Ότι θεραπεύθηκε. Ισχυσε και στην περίπτωσή της το αποστολικό λόγιο «εγγίσατε τω Θεώ και εγγιεί υμίν». Αγγίζουμετον Θεόν όταν έχουμε πίστη. Όταν εναρμονίζουμε τη ζωή μας με το θέλημά του. Όταν εκφράζουμε εμπιστοσύνη για τις δωρεές Του.

Το σωτήριο άγγιγμα

   Όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς, καθώς πορευόταν ο Χριστός και τον «συνέθλιβε» πλήθος κόσμου, όλοι έμειναν σαστισμένοι όταν ρώτησε: «Ποιος με άγγιξε;». Το ερώτημά του τη μεγάλη αυτή στιγμή του συνωστισμού φάνηκε να ήταν μάλλον ακατανόητο. Και όμως ο Κύριος επέμενε: «Κάποιος με άγγιξε». Τότε η πιστή γυναίκα, έντρομη, πλησίασε, ομολόγησε την ενέργειά της και δημοσιοποίησε το θαυμαστό αποτέλεσμα που είχε.

Όμως κάτι που θα πρέπει να προσέξουμε, αγαπητοί αδελφοί, είναι ότι το άγγιγμά της στο ρούχο του Ιησού δεν ήταν μόνο εξωτερικό, αλλά ήταν κυρίως εσωτερικό. Τι σημαίνει αυτό; Ήταν άγγιγμα με πίστη. Γι’ αυτό, άλλωστε, υπήρξε και το θαυμαστό αποτέλεσμα. Η αιμορροούσα γυναίκα γίνεται αιώνιο παράδειγμα για κάθε άνθρωπο που καταλαμβάνεται από τον ευλογημένο πόθο να «αγγίξει» το πρόσωπο του Χριστού, η παρουσία του οποίου αποκαλύπτεται αυθεντικά στο Σώμα του, την Εκκλησία. 

 

 Η μετοχή στη μυστηριακή ζωή της, μεταβάλλεται σ’ ένα σωτήριο «άγγιγμα» που αποκαθιστά την προσωπικότητα του ανθρώπου και τον αφήνει να γεύεται το χώρο της θείας θαυματουργίας στη ζωή του. Αρκεί ο άνθρωπος να μην μένει εγκλωβισμένος στον εαυτό του. Να μην εμπιστεύεται τις εγωτικές του δυνάμεις, αλλά να εγκολπώνεται την αγάπη και την χάρη του Χριστού.

 

 Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του αποστόλου Παύλου, ο οποίος λέει ότι ο σκοπός του πνευματικού μας αγώνα στην Εκκλησία είναι «ίνα μη ώμεν πεποιθότες εφ’ εαυτοίς, αλλ’ επί τω Θεώ τω εγείροντι τους νεκρούς».

Αγαπητοί αδελφοί, η ευαγγελική αλήθεια υπαγορεύει στη ζωή μας να προσεγγίσουμε κι εμείς το Σωτήρα Χριστό για να δεχθούμε τη σωτήρια αλήθεια του. 

 

 Ας μη λησμονούμε ότι και εμείς σήμερα, όπως η αιμορροούσα γυναίκα τότε, υποφέρουμε από διάφορες «ασθένειες» που δεν μας επιτρέπουν να ζούμε στην χάρη και την αγάπη του Θεού. Γι’ αυτό, ας τολμήσουμε όπως η γυναίκα τότε να πλησιάσουμε τον Κύριο για να καταστούμε και εμείς δέκτες της θεραπευτικής ενέργειάς Του, η οποία είναι η μόνη που μπορεί να μας απαλλάξει από τα σημερινά τραγικά αδιέξοδα που τόσο οδυνηρά βιώνουμε.

 

 Η ευαγγελική περικοπή σήμερα αναφέρεται και στο θαύμα της ανάστασης της θυγατέρας του Ιαείρου. Ο λόγος του Χριστού που απηύθυνε στον Ιάειρο «μη φοβού, μόνον πίστευε και σωθήσεται», ας γίνει ο πιο ισχυρός δείκτης και στη δική μας ζωή.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Κυριακὴ Z΄ Λουκᾶ – Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 9 Νοεμβρίου 2025

  

Ευαγγέλιο - ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Η’ 41-56

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ιησοῦ, ᾧ ὄνομα
Ἰάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ
τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον
αὐτοῦ, ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη
ἀπέθνησκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν.
Καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς
προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς
θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ
ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. Καὶ
εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ
Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ
ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν·
ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ.
Ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα
αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς
τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει,
θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. Ἔτι αὐτοῦ
λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι
τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. Ὁ δὲ Ἰησοῦς
ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ
σωθήσεται. Ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ
μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ
τὴν μητέρα ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. Ὁ δὲ εἶπε· μὴ
κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. Καὶ κατεγέλων αὐτοῦ,
εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. Αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας
τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου. Καὶ ἐπέστρεψε τὸ
πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι
φαγεῖν. Καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτοῖς. Ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς
μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

 Ευαγγέλιο – Μετάφραση, ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Η’ 41-56

Εκείνο τον καιρό, πλησίασε τον Ιησού ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Ιάειρο
και ήταν άρχοντας της συναγωγής. Αυτός έπεσε στα πόδια του Ιησού και
τον παρακαλούσε να πάει στο σπίτι του, γιατί είχε μια μοναχοκόρη ως
δώδεκα χρονών που ήταν ετοιμοθάνατη. Την ώρα που ο Ιησούς βάδιζε προς
το σπίτι, τα πλήθη τον περιέβαλλαν ασφυκτικά. Κάποια γυναίκα, που
υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια και είχε ξοδέψει όλη της την
περιουσία στους γιατρούς, χωρίς κανένας να μπορέσει να την κάνει καλά,
πήγε πίσω από τον Ιησού, άγγιξε την άκρη του ρούχου του, κι αμέσως η
αιμορραγία της σταμάτησε. Τότε ο Ιησούς είπε: «Ποιος με άγγιξε;» Ενώ όλοι
αρνιούνταν, ο Πέτρος και όσοι ήταν μαζί του έλεγαν: «Διδάσκαλε, οι όχλοι
έχουν στριμωχτεί κοντά σου και σε πιέζουν, κι εσύ λες ποιος με άγγιξε;» Ο
Ιησούς όμως είπε: «Κάποιος με άγγιξε, γιατί εγώ ένιωσα να βγαίνει από
μένα δύναμη». Μόλις η γυναίκα είδε ότι δεν ξέφυγε την προσοχή του, ήρθε
τρέμοντας κι έπεσε στα πόδια του και μπροστά σ’ όλο τον κόσμο του είπε
για ποια αιτία τον άγγιξε κι ότι είχε γιατρευτεί αμέσως. Εκείνος της είπε:
«Θάρρος, κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε∙ πήγαινε στο καλό». Ενώ ο Ιησούς
ακόμα μιλούσε, ήρθε κάποιος από το σπίτι του άρχοντα της συναγωγής και
του λέει: «Η κόρη σου πέθανε∙ μην ενοχλείς πια τον διδάσκαλο». Όταν το
άκουσε ο Ιησούς, του είπε: «Εσύ μη φοβάσαι, μόνο πίστευε, και θα σωθεί».
Φτάνοντας στο σπίτι, δεν άφησε κανέναν να μπει μέσα μαζί του, εκτός από
τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, καθώς και τον πατέρα και τη μητέρα
του κοριτσιού. Όλοι έκλαιγαν και τη θρηνολογούσαν. Ο Ιησούς όμως τους
είπε: «Μην κλαίτε∙ δεν πέθανε, αλλά κοιμάται». Εκείνοι τον περιγελούσαν,
βέβαιοι πως είχε πεθάνει. Ο Ιησούς, αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπιασε το
κορίτσι από το χέρι και του είπε δυνατά: «Κορίτσι, σήκω!» Το πνεύμα της
επέστρεψε κι αυτή αμέσως σηκώθηκε. Ο Ιησούς τότε διέταξε να της δώσουν
να φάει. Οι γονείς της έμειναν κατάπληκτοι. Εκείνος όμως τους είπε να μην
πουν σε κανέναν τι είχε γίνει.

 

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Ἡ εὐεργεσία τοῦ πόνου

Τὸ δράμα δύο ἀνθρώπων μᾶς περιέγραψε ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα· τὸν ἀβάσταχτο πόνο τους, τὴν ὀδύνη ποὺ ξεχείλιζε ἀπὸ τὴν καρδιά τους. Ὁ πρῶτος, ὁ ἀρχισυνάγωγος Ἰάειρος, ἔβλεπε τὸ παιδί του, τὴ μονάκριβη δωδεκάχρονη κόρη του ἀσθενὴ νὰ παλεύει μὲ τὸν θάνατο. Ἡ δεύτερη, μιὰ γυναίκα ποὺ ὑπέφερε ἀπὸ αἱμορραγία ἐπὶ δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια. Εἶχε ξοδέψει ὅλα τὰ χρήματά της στοὺς γιατρούς, χωρὶς ἀποτέλεσμα.

Οἱ δύο αὐτοὶ πονεμένοι ἄνθρωποι ἀναζήτησαν στήριγμα καὶ βοήθεια στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Κατέφυγαν στὸν φιλάνθρωπο καὶ θαυματουργὸ Διδάσκαλο, γιὰ νὰ βροῦν τὴ χαμένη ἐλπίδα τους καὶ νὰ λάβουν τὴν ἴαση. Ὁ μὲν Ἰάειρος «πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ». Ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Κυρίου καὶ Τὸν παρακαλοῦσε νὰ ἐπισκεφθεῖ στὸ σπίτι τὴν ἀσθενὴ κόρη του. Ἡ δὲ αἱμορροούσα «προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ». Τὸν πλησίασε καὶ ἄγγιξε μόνο τὴν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός του.

Ὁ πόνος ἀσφαλῶς δὲν εἶναι εὐχάριστο συναίσθημα. Ὅλοι μας τὸν ἀποστρεφόμαστε καὶ τὸν ἀποφεύγουμε. Ἔχει ὅμως κάποτε εὐεργετικὴ ἐπίδραση στὴν ψυχή μας. Διότι μᾶς βοηθεῖ νὰ κατανοήσουμε τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία μας καὶ νὰ καταφύγουμε στὸν Κύριο. Προσπίπτουμε τότε γονατιστοὶ ἐνώπιόν Του, Τοῦ καταθέτουμε τὴ δυσκολία μας καὶ ζητοῦμε τὴ θεία ἐπέμβασή του. Ὁ πόνος συχνὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὸν Χριστό, μᾶς στρέφει στὸν οὐρανό.

2. Ἄγγιγμα ἐσωτερικὸ

Καθὼς ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς κατευθυνόταν πρὸς τὸ σπίτι τοῦ Ἰάειρου, πλῆθος ἀνθρώπων Τὸν περιέβαλλε ἀσφυκτικά. Ἀνάμεσά τους καὶ ἡ αἱμορροούσα γυναίκα, ἡ ὁποία Τὸν πλησίασε διακριτικὰ καὶ ἄγγιξε τὴν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός του. Πίστευε ἀκράδαντα ὅτι ἀρκοῦσε καὶ μόνο αὐτὸ τὸ ἄγγιγμα γιὰ νὰ τὴ θεραπεύσει. Πράγματι, τὴ στιγμὴ ἐκείνη σταμάτησε ἡ αἱμορραγία της. Ὁ Κύριος τότε ρώτησε: «Ποιός μὲ ἄγγιξε;» Καὶ ἐπειδὴ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τριγύρω ἀρνοῦνταν, ἀπάν­τησαν οἱ Μαθητές: «Διδάσκαλε, τόσος κόσμος Σὲ πιέζει ἀσφυκτικὰ καὶ ρωτᾶς, ποιός μὲ ἄγγιξε;» Τότε ὁ Ἰησοῦς ἀποκρίθηκε: «Κάποιος μὲ ἄγγιξε, διότι ἔνιωσα δύναμη θαυματουργικὴ νὰ βγαίνει ἀπὸ Ἐμένα».

Τὸ ἄγγιγμα τοῦ πλήθους ἦταν διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ τῆς αἱμορροούσας. Τὸ πλῆθος ἀκουμποῦσε ἐπὶ ὥρα τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου· Τὸν ἄγγιζε ἐξωτερικά. Ἡ γυναίκα δὲν ἄγγιξε τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, παρὰ μόνο τὴν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός του καὶ μάλιστα στιγμιαῖα. Τὸν ἄγγιξε ὅμως ἐσωτερικὰ μὲ τὴ θερμὴ πίστη καὶ τὴν καρδιά της. Ὁ Κύριος λοιπὸν τὴν ἐπαίνεσε γι᾿ αὐτὸ καὶ τῆς χάρισε τὴ θεραπεία.

Τὸν Θεὸ δὲν Τὸν ἀγγίζει κανεὶς ἐξωτερικά, μὲ τὰ χέρια. Δὲν ἀρκεῖ μιὰ ἁπλὴ ἁφὴ γιὰ νὰ ἑλκύσει τὴ Χάρι καὶ τὴν εὐλογία του. Οὔτε ἀκόμη ἡ θεία Μετάληψη τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματός του κατὰ τὸ φοβερὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας ἀπὸ μόνη της εἶναι ἀρκετή, ἂν δὲν ὑπάρχει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου πίστη θερμή, «καρδία ζῶσα». Τὸν Θεὸ Τὸν ἀγγίζει κανεὶς μὲ τὴν πίστη, Τὸν ψηλαφᾶ ἐσωτερικὰ μὲ τὴν καρδιά. Μόνο τότε νιώθει τὴν παρουσία του καὶ δέχεται τὴ θεία δύναμή του.

3. Ἐμπιστοσύνη στὰ λόγια του

Μόλις ὁ Χριστὸς θεράπευσε τὴν αἱ­μορροούσα, κατέφθασε κάποιος καὶ πληροφόρησε τὸν ἀρχισυνάγωγο ὅτι ἡ κόρη του εἶχε πεθάνει. Ἀκούγοντας τὴν εἴδηση ὁ Κύριος, εἶπε στὸν Ἰάειρο: «Μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται». Μὴ φοβᾶσαι· μόνο νὰ πιστεύεις, καὶ θὰ σωθεῖ ἡ κόρη σου. Μετέβη κατόπιν στὸ σπίτι τῆς νεκρῆς καὶ εἶδε ἐκεῖ ἀνθρώπους νὰ θρηνοῦν γιὰ τὸν θάνατό της. Ὁ Ἰησοῦς τότε τοὺς εἶπε ὅτι ἡ μικρὴ κόρη δὲν εἶχε πεθάνει, ἀλλὰ κοιμόταν. Ἐκεῖνοι ὡστόσο «κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν». Ἄρχισαν νὰ Τὸν περιγελοῦν καὶ νὰ Τὸν εἰρωνεύονται, διότι ἦταν ἀπόλυτα βέβαιοι γιὰ τὸν θάνατο τοῦ παιδιοῦ.

Ἀσφαλῶς οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ποὺ ζοῦσαν στὴν Καπερναούμ, εἶχαν πληροφορηθεῖ τὰ πάμπολλα θαύματα τοῦ Κυρίου καὶ εἶχαν ἀκούσει τὶς θεῖες διδασκαλίες του. Θὰ ἔπρεπε συνεπῶς νὰ ἐμπιστευθοῦν κι αὐτὸ τὸν λόγο του, παρόλο ποὺ φαινόταν παράδοξος, ἢ ἔστω νὰ ἐκφράσουν μὲ εὐγένεια τὴν ἀπορία τους· ὄχι ὅμως νὰ Τὸν περιγελάσουν. Αὐτοὶ ἀντίθετα θέλησαν νὰ γελοιοποιήσουν τὸν Χριστὸ καὶ τελικὰ οἱ ἴδιοι ἐκτέθηκαν ἀπὸ ὅσα ἀκολούθησαν. Διότι ὁ Ἰησοῦς, ἀφοῦ μπῆκε στὸ δωμάτιο τῆς νεκρῆς, ἔπιασε τὸ χέρι της καὶ φώναξε: «Ἡ παῖς, ἐγείρου»! Κόρη, σήκω ἐπάνω! Τὴ στιγμὴ ἐκείνη τὸ παιδὶ ἀναστήθηκε.

Ἴσως καὶ σ᾿ ἐμᾶς κάποτε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ν᾿ ἀκούγονται παράδοξα ἢ ἀντιφατικά. Ἀκόμη καὶ τότε ὅμως ἂς Τὸν ἐμπιστευόμαστε ἀπόλυτα κι ἂς Τὸν ὑπακοῦμε τυφλά. Διότι κάθε λόγος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔχει ξεχωριστὴ σημασία καὶ ἀπόλυτη ἐγκυρότητα. Δὲν ἐκφράζει ἀνθρώπινη σκέψη, ἀλλὰ εἶναι φωνὴ Θεοῦ. Ὁ κάθε λόγος του Κυρίου μᾶς κατευθύνει σὲ ὁδοὺς αἰώνιας σωτηρίας.

 

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 9 Νοεμβρίου 2025, ΚΒ΄ Ἐπιστολῶν (Γαλ. ς΄ 11-18)

11 Ἴδετε πηλίκοις ὑμῖν γράμμασιν ἔγραψα τῇ ἐμῇ χειρί. 12 ὅσοι θέλουσιν εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί, οὗτοι ἀναγκάζουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, μόνον ἵνα μὴ τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ διώκωνται. 13 οὐδὲ γὰρ οἱ περιτετμημένοι αὐτοὶ νόμον φυλάσσουσιν, ἀλλὰ θέλουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, ἵνα ἐν τῇ ὑμετέρᾳ σαρκὶ καυχήσωνται. 14 ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ. 15 ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ καινὴ κτίσις. 16 καὶ ὅσοι τῷ κανόνι τούτῳ στοιχήσουσιν, εἰρήνη ἐπ’ αὐτοὺς καὶ ἔλεος, καὶ ἐπὶ τὸν Ἰσραὴλ τοῦ Θεοῦ. 17 Τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδεὶς παρεχέτω· ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω. 18 Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ τοῦ πνεύματος ὑμῶν, ἀδελφοί· ἀμήν.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

11 Δεῖτε μέ πόσο μεγάλα γράμματα σᾶς ἔγραψα μέ τό ἴδιο μου τό χέρι. 12 Ὅσοι θέλουν νά κάνουν καλή ἐντύπωση καί νά ἀρέσουν σέ ἀνθρώπους γιά πράγματα πού ἀναφέρονται στή σάρκα, αὐτοί σᾶς παρακινοῦν καί σᾶς παρασύρουν νά περιτέμνεσθε, μόνο καί μόνο γιά νά μήν καταδιώκονται ἀπ’ τούς Ἰουδαίους γιά τό κήρυγμα πού ἀναφέρεται στό σταυρό τοῦ Χριστοῦ. 13 Γι’ αὐτό καί μόνο σᾶς ἀναγκάζουν νά περιτέμνεσθε. Κι αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τό ὅτι οὔτε κι αὐτοί πού ἔχουν περιτμηθεῖ τηροῦν τίς τελετουργικές διατάξεις τοῦ νόμου, τίς καθάρσεις δηλαδή καί τίς ζωοθυσίες· ἀλλά θέλουν νά περιτέμνεσθε ἐσεῖς γιά νά καυχηθοῦν αὐτοί γιά τή δική σας σάρκα. Θέλουν δηλαδή νά καυχηθοῦν ὅτι σᾶς ἔπεισαν νά δεχθεῖτε τήν περιτομή. 14 Ἐγώ ὅμως δέν κινοῦμαι ἀπό τέτοια ἁμαρτωλά ἐλατήρια. Ποτέ νά μή συμβεῖ ἐγώ νά καυχηθῶ γιά τίποτε ἄλλο παρά μόνο γιά τό ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός γιά χάρη μου πῆρε μορφή δούλου καί σταυρώθηκε γιά τή σωτηρία μου. Μόνο καύχημά μου εἶναι ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Κυρίου. Καί μέ τήν πίστη στό θάνατό του αὐτόν ἔχει νεκρωθεῖ κι ἔχει χάσει τή δύναμή του ὁ κόσμος γιά μένα. Ἀλλά κι ἐγώ ἔχω νεκρωθεῖ γιά τόν κόσμο. 15 Εἶμαι νεκρωμένος γιά τόν κόσμο, καί τίποτε ἀπ’ αὐτόν δέν μέ δελεάζει οὔτε μέ φοβίζει. Διότι στήν κοινωνία καί τήν ἕνωση μέ τόν Χριστό οὔτε ἡ περιτομή ἔχει καμία ἀξία οὔτε ἡ ἀκροβυστία, ἀλλά ἰσχύει νέα κτίση καί δημιουργία. Ἡ καινή αὐτή κτίση εἶναι ἡ ἀναγέννηση πού δίνει ὁ Χριστός σέ κάθε πιστό μέ τή δύναμη τῆς ἀπολυτρωτικῆς του σταυρικῆς θυσίας. 16 Καί ὅσοι θ’ ἀκολουθήσουν τή διδασκαλία αὐτή γιά τή νέα κτίση καί θά τήν ἔχουν ὡς μέτρο καί ὑπόδειγμα γιά νά συμμορφώσουν τή ζωή τους μ’ αὐτή, ἄς ἔχουν ἐπάνω τους τήν εἰρήνη καί τό ἔλεος· ἀλλά καί γενικότερα ὅλος ὁ νέος Ἰσραήλ τῆς χάριτος, ὁ νέος λαός πού μέ τήν πίστη ἔγινε ἐκλεκτός στό Θεό καί ἀντικατέστησε τόν παλαιό κατά σάρκα Ἰσραήλ. 17 Στό ἑξῆς ἄς μή μοῦ δημιουργεῖ κανείς κόπους καί ἐνοχλήσεις, ζητώντας ἀπό μένα νά ἀπολογοῦμαι γιά ὅσα κάνω. Διότι ἐγώ βαστάζω στό σῶμα μου τά σημάδια τῶν πληγῶν πού δέχθηκα γιά τόν Κύριο Ἰησοῦ. Καί οἱ πληγές μου αὐτές εἶναι ἡ ἀπολογία μου. 18 Σᾶς εὔχομαι, ἀδελφοί, ἡ χάρις τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ νά ἐνισχύει καί νά ἐνδυναμώνει τίς πνευματικές σας δυνάμεις, ὥστε νά διατηρεῖτε πάντοτε τόν ἁγιασμό πού σᾶς ἔδωσε τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἀμήν.

 

 

Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ

  

Τη Σύναξη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και Ουράνιων Αγγελικών Ταγμάτων τιμά σήμερα, 8 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Η λέξη Σύναξη ερμηνεύεται, σε σχέση με τη συγκεκριμένη εορτή, ως προσοχή, ομόνοια και ένωση, καθώς επίσης και σε ανάμνηση της αποστασίας του σατανά.

Ο Θεός και Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου, εκτός από τον ορατό και υλικό κόσμο, δημιούργησε και τον αϋλο και αόρατο Αγγελικό κόσμο, ως Ποιητής «ορατών τε πάντων και αοράτων».

 

Οι Άγγελοι είναι ασώματοι και αϋλοι. Υμνούν τον Θεό ακατάπαυστα. Περικυκλώνουν τον Θρόνο του Θεού στον Ουρανό, αλλά στέκονται με δέος, φόβο και σεβασμό, όπου δεν μπορούν να ατενίσουν τον Θεό κατά πρόσωπο. Γι’αυτό και καλύπτουν με τις πτέρυγές τους το πρόσωπό τους.

Συγκεκριμένα, ο Θεός δημιούργησε δέκα Τάγματα Αγγέλων, τα εννέα από τα οποία έχουν τις εξής ονομασίες : Σεραφίμ, Χερουβίμ, Αρχάγγελοι και Άγγελοι. Ο επικεφαλής του δεκάτου τάγματος, ήταν ο Εωσφόρος.

Τι συνέβη και ο Θεός τον έριξε από την ουράνια δόξα; Γιατί τον έδιωξε από κοντά του;
Λοιπόν, ο Διάβολος λόγο της υπερβολικής του υπερηφάνειας, καυχήθηκε ότι θα βάλει τον θρόνο του πάνω στις νεφέλες του ουρανού και ότι θα γίνει όμοιος με τον Θεό και όπως γράφει ο προφήτης Hσαΐας (Hσ. ιδ΄, 14), αμέσως μόλις τα σκέφτηκε αυτά ο Διάβολος έπεσε απ’την ουράνια δόξα και το αρχαγγελικό του αξίωμα. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς γράφει ότι «Eθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα» (Λουκ. ι΄, 18). Και το τάγμα του Εωσφόρου έπεσε μαζί του, κι από φωτεινοί Άγγελοι έγιναν σκοτεινοί και δαίμονες !!!

Ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ είδε αυτήν την πτώση των Αγγέλων και κατενόησε την αιτία της. Τότε με υποταγή και ταπείνωση επέδειξε την πίστη του προς τον Θεό και φύλαξε και την δική του δόξα και λαμπρότητα που του είχε χαρίσει ο Θεός, αλλά και την δόξα όλων των Αγγέλων. Για την υποταγή του αυτή ο Θεός όρισε ο Μιχαήλ να είναι ο πρώτος των Αγγελικών τάξεων.

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ μάζεψε και ένωσε σε ένα, όλους τους Αγγέλους και τους φώναξε το “Πρόσχωμεν”, δηλαδή να προσέξουν και να κατανοήσουν τι έπαθαν αυτοί οι εκπεσόντες Άγγελοι, οι δαίμονες, για την υπερηφάνειά τους. Να στοχαστούν οι Άγγελοι και να κατανοήσουν τι είναι ο Θεός και τι είναι ο Άγγελος. Ο Θεός είναι ο Δεσπότης και ο Δημιουργός του παντός και οι Άγγελοι είναι δούλοι και κτίσματα του Θεού. Κι έτσι οι Άγγελοι ανύμνησαν και δόξασαν τον Θεό και είπαν τον Αγγελικό ύμνο “Άγιος, Άγιος, Άγιος Kύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης αυτού”.

Εορτολόγιο: Άγγελος, Αγγελής, Αγγελική, Άντζελα, Άτζελα, Άντζυ, Αγγέλα, Αγγέλλω, Αγγελίνα * Γαβριήλ, Γαβρίλος, Γαβρίλης, Γαβριέλα, Γαβρίλα, Γαβριηλίτσα, Γαβριλίτσα, Αραβέλα Μιχαήλ, Μισέλ, Μιχάλης, Μιχαλός, Μιχελής, Μιχαέλα, Μιχαέλλα, Μιχαήλα. Μιχαηλίτσα, Μιχαλίτσα Σεραφείμ, Σεραφειμία, Σεραφείμα, Σεραφίνα, Σεραφειμή, Σεραφειμούλα, Σεραφειμίτσα * Ευστρατία Μεταξία, Μεταξένια, Μεταξούλα, Ταξούλα Ραφαήλ, Ραφαήλος, Ραφαέλος, Ραφαέλα, Ραφαέλλα, Ραφαήλα, Ραφαηλία * Σταμάτης, Σταμάτιος, Στάμος, Σταμούλης, Σταμέλος, Σταμέλης, Σταμελάς, Σταματία, Μάτα, Ματούλα, Ματίνα, Σταματίνα, Σταμάτα, Σταμέλα, Σταμούλα, Σταματή, Μάτω, Σταματέλλα * Στρατηγός, Στρατής, Στρατηγούλα Ταξιάρχης, Ταξιαρχούλα.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Τῶν οὐρανίωv στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι, δυσωποῦμεv ὑμᾶς ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἵvα ταῖς ὑμῶv δεήσεσι, τειχίσητε ἡμᾶς, σκέπῃ τῶν πτερύγωv, τῆς ἀΰλου ὑμῶν δόξης, φρουροῦvτες ἡμᾶς προσπίπτοντας, ἐκτεvῶς καὶ βοῶντας· Ἐκ τῶν κινδύνων λυτρώσασθε ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχαι τῶν ἄνω Δυνάμεων.

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς ἀνάρχου Τριάδος λειτουργοὶ οἱ ἀσώματοι, τῶν ἀκαταλύπτων οἱ πρῶτοι, μυστηρίων ἐκφάντορες, σὺν Θρόνοις Χερουβεὶμ καὶ Σεραφείμ, Δυνάμεις Ἐξουσίαι καὶ Ἀρχαί, Κυριότητες Ἀρχάγγελοι οἱ λαμπροί, καὶ Ἄγγελοι ὑμνείσθωσαν. Δόξα τῷ ὑποστήσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ καταλάμποντι, δόξα τῷ ὑμνουμένῳ δι’ ὑμῶν, τρισαγίοις ᾄσμασι.

Κοντάκιον
Ἦχος β’.
Ἀρχιστράτηγοι Θεοῦ, λειτουργοῖ θείας δόξῃς, τῶν ἀνθρώπων ὁδηγοί, καὶ ἀρχηγοὶ Ἀσωμάτωv, τὸ συμφέροv ἡμῖv αἰτήσασθε, καὶ τὸ μέγα ἔλεος, ὡς τῶν Ἀσωμάτων Ἀρχιστράτηγοι.

Μεγαλυνάριον
Πρόκριτοι Δυνάμεων νοερῶν, Μιχαὴλ πρωτάρχα, καὶ λαμπρόμορφε Γαβριήλ, σὺν ταῖς οὐρανίαις, αἰτεῖτε στρατηγίαις, ἡμῖν καταπεμφθῆναι τὸ μέγα ἔλεος.

Ὁ Οἶκος
Ἔφης φιλάνθρωπε ἐν Γραφαῖς σου, πλήθη χαίρειν Ἀγγέλων ἐν οὐρανῷ, ἐπ’ ἀνθρώπῳ ἑνὶ μετανοοῦντι, Ἀθάνατε· ὅθεν ἡμεῖς οἱ ἐν ἀνομίαις, ἀναμάρτητε, μόνε καρδιογνῶστα, σὲ δυσωπεῖν καθ’ ἑκάστην τολμῶμεν ὡς εὔσπλαγχνον, οἰκτεῖραι καὶ καταπέμψαι ἀναξίοις κατάνυξιν, Δέσποτα, παρέχων ἡμῖν συγχώρησιν· ὑπὲρ πάντων γὰρ ἡμῶν πρεσβεύουσιν, οἱ τῶν Ἀσωμάτων Ἀρχιστράτηγοι.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὸ προσταχθὲν.
Τῶν ἀσωμάτων τοὺς χοροὺς ἐφιέμενοι, ἀνευφημεῖν οἱ ἐπὶ γῆς μιμησώμεθα, ὡς ἐφικτὸν τούτων τὴν ἁγιότητα, νεκροῦντες πάντα τὰ μέλη τὰ τῆς σαρκός, αἰτοῦντες, ὡς ὑπερμάχους τε καὶ φρουρούς, πάσης πλάνης λυτρώσασθαι, τοῦ ἀοράτου ἐχθροῦ, ἡμᾶς τοὺς ἀνυμνοῦντας αὐτούς, ὅπως εὕρωμεν ἔλεος.